Odlicno, konacno idemo naprijed! I jedni i drugi!

Koliko lazi u ovom textu pravde.Jos kad bi nam mogao objasniti sto Alija nije prihvatio Cutiljerov plan koji su svi potpisali u feb 1992 pa ga Alijica na nagovor amerikanaca odbacio.Svi strucnjaci i experti kazu da se tada ispostovao potpis sve tri strane ovo ovoliko krvoprolice se nebi nikad desilo.Pada nam objasnis ono po Sarajevu sta ste Srbima radili sve na pocetku rata podmetasnje onih laznih spiskova SDSa Juka i ekipa pa odvodjenje vidjenijih Srba samo sto su Srbi u Viktor Bubanj sve sam svojim ocima vidio pa Krusko strijeljanje onih ljudi pod mostom na Alpasinu,strijeljo zenu iz Svedske samo sto je cuo da ima lovu i da je tamo radila.Druze moj to je sve bilo i prije Manjace i prije Srebrenice.Gledo sam onog Sandzakliju Radoncica sta prica na Hajatu Hadzifejzovicu (nezna govoriti malo ekavski pa malo hrvatski kaze opcina, tragikomedija od medijskog magnata) pa se mislim samo nedo mi bog sa njima nikad vise zivjeti.Da mi sandzaklija Radoncic prica da je podrzavo UCK i sve moguce srpske neprijatelje a ja da sjedim dole gledam one zelene table muslimanskih imena ulica,slusam price o cetnicima i trosim pare na dnevni \"avaz\".Volio bih samo jos kad bi mi samo jos neko mogao objasniti teoriju zajednickog zivota u Bosni koji bosnjaci zastupaju.Pa kako da zivite sa Srbima u zajednickoj drzavi kad ih ocima nemozete vidjeti na znam na koju foru jedino da ih sve pobijete ili raselite u Srbiju sto se nece nikad desiti.Srbija je stara evropska drzava i to nikad nebi dozvolila ni ona ni Evropa a Srbi su jos uvjek 3-4 puta brojniji narod od Bosnjaka tako da ne znam stvarno sta hocete.Nek se fino sve podjeli pa mozda sledecim generacijama bude bolje kad je ova nasa totalno sjebana i unistena....

konacno, josh jedan dokaz nesposobnosti.. ukoliko se desi bit ce propustena prilika.. i necemo dobiti niti izvinjenje a mozemo ... a treebali bi .. al\' nasi politicari...

ČINJENICE O AGRESIJI I GENOCIDU U REPUBLICI BOSNI I HERCEGOVINI Savez logoraša Bosne i Hercegovine je, povodom godišnjice zatvaranja koncentracionog logora Manjača, u saradnji sa lokalnim udruženjima i Asocijacijom studenata Univerziteta u Sarajevu, 14. novembra 2008. organizovao posjetu tom logoru. Tim povodom je prof. dr Smail Čekić, direktor Instituta za istraživanje zločina protiv čovječnosti i međunarodnog prava Sarajevo i profesor na Fakultetu političkih nauka u Sarajevu, održao govor “ČINJENICE O AGRESIJI I GENOCIDU U REPUBLICI BOSNI I HERCEGOVINI“ koji u cjelosti objavljujemo. Sa osjećajem dubokog bola i iskrenog poštovanja prema svim žrtvama koncentracionih logora, uključujući i žrtve genocida u srpskim konclogorima na kraju XX stoljeća u Bosanskoj krajini i na ovom mjestu – Manjači, ovom prilikom želim da vas, radi historijske istine, podsjetim na bitne činjenice utvrđene na osnovu izvorne i relevantne dokumentacije: - srpski nacizam je ponovo - tokom posljednje decenije XX stoljeća - generirao najteže zločine koji su poznati čovječanstvu; - srpska nacionalistička elita (politička, intelektualna i crkvena) je, na temelju velikodržavnog projekta Velike Srbije ( “svi Srbi u jednoj državi” ), devedesetih godina XX stoljeća dovela do unutrašnje krize u SFRJ i razbila zajedničku državu; - Republika Srbija, je izmjenom Ustava od 28. septembra 1990, praktično izvršila secesiju (od SFRJ) i preuzela funkcije samostalne, suverene i nezavisne države, čime je sama izuzeta iz pravnog sistema SFRJ, što je po zakonima SFRJ predstavljalo najteže krivično djelo; - na Republiku Bosnu i Hercegovinu je izvršena klasična oružana agresija, odnosno zločin protiv mira i sigurnosti čovječnosti, što znači da se radi o međunarodnom oružanom sukobu; - na okupiranim teritorijama Republike Bosne i Hercegovine i gradovima u opsadi nad Bošnjacima je izvršen najteži zločin - zločin genocida; - agresija na Republiku Bosnu i Hercegovinu i genocid nad Bošnjacima čine suštinu zajedničkog zločinačkog poduhvata država SRJ (Srbije i Crne Gore) i Republike Hrvatske, njihovih rukovodstava i brojnih rukovodilaca političkog, vojnog, policijskog i upravnog vrha, te njihovih petokolonaša, kolaboracionista i plaćenika; - namjera tog zločinačkog čina, utemeljena na srpskom i hrvatskom velikodržavnom projektu, imala je za cilj zauzimanje Republike Bosne i Hercegovine kao države, te “konačno rješenje” muslimanskog pitanja - istrjebljenje Bošnjaka ili njihovo svođenje na beznačajnu etničku skupinu. U funkciju tih zločinačkih aktivnosti poslušno su se, kao saradnici i izvršioci, stavili servilni petokolonaši iz Bosne i Hercegovine (“Hrvatska Zajednica Herceg-Bosna”, “Republika Srpska” i “Autonomna Pokrajina Zapadna Bosna”) i Republike Hrvatske (“Republika Srpska Krajina”); - radi ostvarivanja navedenog zločinačkog poduhvata preduzete su sljedeće aktivnosti: razbijen je ustavni koncept odbrane SFRJ; smanjena i razoružana Teritorijalna odbrana Bosne i Hercegovine i još nekih konstitutivnih elemenata Federacije; JNA je, od antifašističke i multietničke, “transformisana” u velikosrpsku vojsku; obnovljeni su i eskalirali i Velikosrpski i Velikohrvatski pokret; utvrđeni su metodi, mehanizmi i postupci planiranja i pripremanja zločina; postignut je načelan dogovor o uništenju Bosne i Hercegovine (marta 1991.); omeđavane su granice Velike Srbije i Velike Hrvatske; organizovana je i naoružana peta kolona (velikosrpska i velikohrvatska) susjednih država u Bosni i Hercegovini; komandovanje na okupiranim teritorijama objedinjeno je u rukama šefova susjednih država - okupacionih sila; zauzete su polazne pozicije za agresiju i druge zločinačke aktivnosti, uključujući i genocid nad Bošnjacima; Agresija Logor Manjača Genocid - agresija na Bosnu i Hercegovinu i genocid nad Bošnjacima su isplanirani (intelektualno, ideološki, politički, vojno, ekonomski, medijski, obavještajno, psihološki, itd.), sa jasno postavljenim ciljem, naređeni sa nadležnih političkih i vojnih mjesta i izvršeni planski, sistematski i organizovano. Poznate su države agresori, zatim ideolozi, planeri, naredbodavci, izvršioci i saradnici, te kako su zločini izvršeni i zbog čega su izvršeni; - genocid nad Bošnjacima u Bosni i Hercegovini je dobro osmišljen i još bolje izveden, uz, nažalost, masovno učešće srpskog naroda. Samo u genocidu nad Bošnjacima Bosne i Hercegovine u sigurnoj zoni Ujedinjenih nacija Srebrenici, jula 1995, učestvovalo je (po raznim osnovama i na različite načine), prema istraživanjima Vlade Republike Srpske, preko 25.000 ljudi; - za istrebljenje Bošnjaka, međunarodnim humanitarnim pravom zaštićene grupe (nacionalne i vjerske), postojala je genocidna zločinačka namjera i genocidni plan (postoje, pored ostalog, naredbe za izvršenje genocida, uključujući i formiranje konclogora). Slobodan Milošević je “bio učesnik u udruženom zločinačkom poduhvatu, koji je uključivao i rukovodstvo bosanskih Srba, čiji su cilj i namjera bili da se djelimično unište bosanski Muslimani kao grupa” (ICTY, Tužilac protiv Slobodana Miloševića, Odluka po prijedlogu za donošenje oslobađajuće presude, Hag, 16. juni 2004.); - agresija na Republiku Bosnu i Hercegovinu je, uz embargo na oružje i humanitarnu politiku Ujedinjenih nacija, Evrope i međunarodne zajednice i međunarodnu strategiju ignoriranja velikodržavnog fašističkog i genocidnog projekta Velike Srbije, bila sastavni dio Miloševićeve državne politike, u čije je ime najveći dio Bosne i Hercegovine okupiran, a Bošnjaci ubijani, protjerivani i odvođeni u konclogore zbog njihove nacionalne i vjerske pripadnosti i zauzimanja njihove zemlje, pljačkanja materijalnih dobara i druge pokretne imovine, te otimanja i prisvajanja njihovih kuća i stanova i zatiranja tragova kulturnih i civilizacijskih tekovina; - kolaboracionisti velikosrpskog agresora (politički, vojni, policijski i upravljačko-izvršni potencijal Republike Srpske, odnosno zvanična vlast Republike Srpske) su pod neposrednim rukovodstvom, organizacijom, komandom, učešćem i podrškom države Srbije i Crne Gore / Savezne Republike Jugoslavije, koja je okupirala preko 70% teritorije Republike Bosne i Hercegovine, učestvovali u genocidu, zločinima protiv čovječnosti i ratnim zločinima nad Bošnjacima; - fašističko i genocidno rukovodstvo kolaboracionističke tvorevine Republike Srpske, na čelu sa Radovanom Karadžićem, Momčilom Krajišnikom, Biljanom Plavšić i drugima, koju je generirao srpski nacizam i na kostima ubijenih Bošnjaka inaugurirao genocidnu tvorevinu nazvanu republikom, imalo je genocidnu namjeru i genocidni plan o istrebljenju Bošnjaka, po kojem je genocid vršen i izvršen; - u zauzimanju Srebrenice, sigurne zone Ujedinjenih nacija, i izvršenju genocida nad Bošnjacima jula 1995, učestvovale su, pored vojnih i policijskih snaga kolaboracionističke, fašističke i genocidne Vojske Republike Srpske i Vojske Republike Srpska Krajina, i oružane snage Savezne Republike Jugoslavije (Vojska Jugoslavije i Ministarstvo unutrašnjih poslova Republike Srbije). Tako su, primjera radi, neposredno u egzekucijama zarobljenih Bošnjaka učestvovali pripadnici Vojske Jugoslavije i specijalne jedinice Ministarstva unutrašnjih poslova Srbije; - genocid nad Bošnjacima je, u skladu sa velikosrpskom genocidnom ideologijom, politikom i praksom, a po uzoru na fašizam i nacizam, (iz)vršen u kontinuitetu, sa manjim ili većim oscilacijama do kraja 1995, bez obzira na broj likvidiranih. Najmasovniji pokolji bili su u regijama od po desetak opština sa bošnjačkom većinom (stanovništva) u Podrinju, Bosanskoj posavini, te Potkozarju i u dolini Sane. Masovne grobnice i koncentracioni logori su bitni pokazatelji agresije i realizacije njene osnovne namjere - biološko i duhovno istrijebljenje Bošnjaka, odnosno genocid nad tim narodom; - genocid nad Bošnjacima se i dalje prikriva, minimizira, relativizira i/ ili osporava, uključujući i presude međunarodnih (ICTY i ICJ) i nacionalnih (Savezna Republika Njemačka i Bosna i Hercegovina) krivičnih sudova, kao i rezultate Komisije Vlade Republike Srpske za istraživanje događaja u i oko Srebrenice od 10. do 19. jula 1995, i Radne grupe za sprovođenje zaključaka iz konačnog Izvještaja Komisije za istraživanje događaja u i oko Srebrenice od 10. do 19. jula 1995.; - permanentno i kontinuirano se izjednačavaju žrtve genocida i njihovi izvršioci, što je nedopustivo (sve više se govori samo o ratnim zločinima na svim “stranama”, čime se genocid i drugi oblici zločina protiv čovječnosti i međunarodnog prava reduciraju samo na ratne zločine, što najblaže rečeno duboko vrijeđa istraživače ovih zločina, a pogotovo žrtve genocida) i na sasvim pogrešan način se unaprijed, bez ikakvog istraživanja, daju kvalifikacije o tako značajnom pitanju, kao što je karakter zločina, a što ne odgovara činjeničnom stanju i u suprotnosti je sa relevantnom dokumentacijom; - svjedoci smo, nažalost, sve prisutnije pojave manipulisanja žrtvama genocida u Bosni i Hercegovini na kraju XX stoljeća, pri čemu se posebno aktivno angažuju kvazi istraživači. Nosioci manipulacija su različiti i raznovrsni, kako pojedinci, tako i grupe, razna udruženja, ustanove i drugi, čiji su interesi i ciljevi vrlo različiti i teško ih je artikulisati, otkriti, identifikovati, utvrditi i konstatovati na jedinstven način. Mi ih identifikujemo kao nedobronamjerne, tendenciozne i kontraproduktivne, sa mogućim i veoma teškim, dugoročno štetnim implikacijama po Bosnu i Hercegovinu kao državu i sve njene građane, bez obzira na nacionalnu, vjersku ili političku pripadnost. Osnov za ovu kvalifikaciju proizilazi iz činjenice da se tzv. istraživanja ne organizuju i ne realizuju na naučnoj osnovi i naučno utvrđenoj proceduri, kojom se propisuje odvijanje procesa, od istraživačke ideje do konstituisanju rezultata naučnog istraživanja i njihove eventualne primjene u naučnoj i društvenoj praksi. Opšte je poznato da postoji samo jedna istina, a da je cilj nauke naučna istina, do koje se upravo dolazi primjenom naučnih metoda; - krivično gonjenje i procesuiranje genocida i drugih oblika zločina protiv čovječnosti i međunarodnog prava pred sudovima u Bosni i Hercegovini se, najblaže rečeno, kontinuirano opstruira, pri čemu su na sceni snage koje, umjesto težine zločina, karaktera, statusa i broja žrtava, predmete biraju po nacionalnoj pripadnosti žrtava, radi izjednačavanja i izbalansiranja zločina među tri naroda (Bošnjaci, Srbi i Hrvati) i proglašavanja žrtve genocida - zločincem, i da, pored ostalog, kroz krivičnu proceduru izmijene karakter “sukoba” i karakter zločina u Bosni i Hercegovini, kako bi međunarodni oružani sukob, odnosno agresiju, prekvalifikovali u građanski rat, a zločin genocida u “etničko čišćenje”; - planeri, naredbodavci, učesnici, pomagači, saučesnici i izvršioci genocida su u velikosrpskoj ideologiji, politici i praksi najveći heroji u srpskom narodu (u nauci, kulturi, umjetnosti, obrazovanju), koji danas nekažnjeno žive i rade, uživajući, nažalost, u rezultatima genocida i ismijavajući žrtve tog zločina; - srpski narod i njegova politička i naučna elita nisu se distancirali od izvršenog genocida, a kamoli da se žrtvama izvine i (za)traže oprost i pruže ruku pomirenja. Umjesto toga, oni u kontinuitetu negiraju genocid i odgovornost za zločine prebacuju na žrtvu genocida, te izmišljaju i falsifikuju historijske činjenice, kao što je, pored ostalog, primjera radi, “teza” da su legalni organi vlasti Republike Bosne i Hercegovine protjerali Srbe sa područja Sarajeva, uključujući i “više od 650 univerzitetskih profesora i asistenata”; - entitet Republika Srpska je genocidna tvorevina velikosrpskog nacizma, nastala na teškim kršenjima međunarodnog humanitarnog prava, obilježena i natopljena, uglavnom, bošnjačkom krvlju, te omeđena i prekrivena brojnim masovnim grobnicama i koncentracionim logorima, u kojoj legalno djeluju fašističke organizacije. Političko rukovodstvo i druge strukture Republike Srpske, u skladu sa velikosrpskom genocidnom ideologijom, politikom i praksom, na sve moguće načine opstruiraju jačanje države Bosne i Hercegovine i konstantno sprovode politiku secesije, uništavanja i uništenja države Bosne i Hercegovine, * * * Ovo su samo najosnovnije činjenice, duboko urezane u svijest svih žrtava genocida i drugih oblika zločina protiv čovječnosti i međunarodnog prava i utkane u aktuelnu surovu društvenu stvarnost, na kojoj se po svaku cijenu, u raznim oblicima, nastoje održati (živim i legalnim) nacistički projekti koji, pored ostalog, impliciraju trajnu nestabilnost na našem prostoru, promovišući mržnju, politiku krvi i tla, i dovodeći najozbiljnije u pitanje univerzalne ljudske vrijednosti i civilizacijske i kulturne tekovine. I na kraju, vrijeme je ujedinjavanja i ujedinjenja i aktivnijeg angažovanja svih antifašista i antifašističkih snaga u borbi za opstojnost ljudskog dostojanstva u Bosni i Hercegovini. Vjerujem da su logoraši i druge žrtve genocida u tom smislu nezaobilazna i najjača avangardna snaga.

Tipičan je Crnogorac danas onaj koji je juče slao izbjeglice muslimanske pod nož Karadžiću a danas je njihov zaštitnik. To je danas tipični Crnogorac\". Ove riječi koje je izgovorio književnik Marko Vešović 1999. godine, u vrijeme kad je bio proglašen počasnim predsjednikom Liberlanog saveza Crne Gore, do tančina i dandanas oslikavaju lik tipičnog Crnogorca. Kao da su tek juče izgovorene, one su prava dijagnoza današanje Crne Gore. Tipični su danas najbrojniji u Crnoj Gori i sjede na njenom prestolu - do i oko gospodara. Veže ih zajednička prošlost - vežu ih Vukovar, Dubrovnik, Sarajevo, Srebrenica..., vežu ih još uvijek neotkopane jame po Crnoj Gori u kojima leže kosti muslimanskih izbjeglica ubijenih 1992. godine, onih koji iz Bosne spas potražiše kod sadašnjih tipičnih Crnogoraca, tadašnjih Srba. Vaskolika tipična Crna Gora ćuti o svojim zločinima, želi ih pokopati što dublje, zaboraviti na njih. Jer, tipični vođa tipičnih Crnogoraca sada je evropski orjentisani sardanik one iste međunarodne zajednice koja umalo nakon Djetona, Slobodana Miloševića nije okitila Nobelovom nagradom za mir. Ta zajednica sada daje legitimitet poglavicama iz naših balkanskih klaonica. Može se nekome učiniti suludo, nekima suvišnim pisati o tim našim vremenima, možda neki misle da se ovom pričom \"zavađaju\" pomireni narodi na Balkanu. Pred svim tim razmišljanjima stoji samo potreba da se kaže riječ o bremenu prošlosti koje ćemo ostaviti u nasljedstvo onima koji dolaze poslije nas. Imamo li na to pravo? Imaju li pravo ratne poglavice sada šetati po Sarajevu, voditi razgovor na \"visokom niovu\" , u gradu čija su glavna obilježja brojna groblja razasuta po svim padinama, po nekadašnjim parkovima, šetalištima grada? Imaju li pravo oni koji učestvovahu u veliksrpskom projektu, odlučivahu o \"oslobađanju\" Sarajeva danonoćnim troipogodišnjim granatiranjem, slahu svoje vojnike da vježbaju ubijanje nad dječacima Srebrenice, imaju li oni pravo danas sklapati mostove pomirenja? Tipična Crna Gora drži arhivu strogo zatvorenom, jer bi se njihovim tragom došlo do svih odgovornih za zločin nad bošnjačkim izbjeglicama - od egzekutora do onih koji su se tada kao i danas nalazili na vrhu piramide vlasti - sve do samog predsjednika Vlade Mila Đukanovića, njegovog kolege Svetozara Marovića i bivšeg predsjednika Crne nam Gore Momira Bulatovića (...) Isti ti tipični Crnogorci koji svakodnevno napadaju - Slobodana Pejovića, jedinog čovjeka koji je javno progovorio o zločinima koje je Crna Gora počinila nad muslimanskim izbjeglicama iz Bosne i Hercegovine. Nedavno je \"čojska\" Crna Gora izvršila još jedan napad na Pejovića. Crnogorska policija ustvrdi da nije napadnut zbog svoga svjedočenja a zašto jeste - ne znaju! Slobodan Pejović je komentarišući zvaničan stav tipične crnogorske Uprave policije i izjavu tipične predsjednice Vrhovnog suda Vesne Medenice, koja je izjavila da \"ako su\" napadi na njega motivisani njegovim iskazima, treba imati policijsku zaštitu \"izjavio\" da su sva saopštenja koordinirana iz jednog centra moći na čijem je čelu crnogorska vlast, čija je prošlost jako mračna. - Ta njena izjava (predsjednice Vrhovnog suda) i ovo saopštenje crnogorske policije je koordinirano iz jednog centra moći, iz centra moći na čijem je čelu ova vlast, crnogorska vlast koja neprekidno traje već dvadeset godina. Vlasti čija je prošlost jako mračna, za razliku od moje koja je kristalno čista. Ja nemam čega da se plašim, niti da se stidim, naprotiv, ja se svojom prošlošću ponosim... Znači da oni znaju sve i da iza toga stoje određene službe ove vlasti. Drugo se ničim ne može opravdati bez time. Oni znaju napadače, oni stoje iza toga i doziraju. Na žalost, oni su gospodari mojeg života i smrti. Kako njima bude volja, pojedinim crnogorskim službama, oni će se tako prema meni ponašati. Meni jedino preostaje javno mnjenje, domaće i međunarodno. Ukoliko se u budućnosti što desi meni ili mojoj porodici ili imovini, za to je isključivi krivac ili jedini krivac crnogorska vlast, izjavio je za radio \"Slobodna Evropa\" svjedok ratnog zločina počinjenog nad deporotvanim bošnjačkim izbjeglicama iz BiH. Tako poručuje Slobodan Pejović, koji je u tipičnoj Crnoj Gori kriv jer je progovorio javno i kazao istinu o ovom zločinu. On je i ovog puta ponovio već ranije izrečene tvrdnje: «Da sve izbjeglice nijesu izručene paravojnim jedinicama Radovana Karadžića već je jedan dio njih ubijen po crnogorskim vrletima». Pripadnici paravojnih formacija su početkom devedesetih, svjedoči ovih dana Pejović, ubijali bosanske izbjeglice na padinama planine Orjen. Pejović je rekao da će onoga ko se bude bavio zločinima iz perioda deportacije \"tragovi krvi tih nesrećnih nevinih ljudi odvesti do jednog hercegnovskog ljekara koji je, u to vrijeme, operisao kalašnjikovom.\" Slobodan Pejović, koji je u tipičnoj Crnoj Gori kriv jer je progovorio javno i kazao istinu o ovom zločinu. On je i ovog puta ponovio već ranije izrečene tvrdnje: «Da sve izbjeglice nijesu izručene paravojnim jedinicama Radovana Karadžića već je jedan dio njih ubijen po crnogorskim vrletima». -Ja sam njima rekao da otvore arhive Javne i Državne bezbjednosti iz tog perioda i sve ćete naći tamo, sve dokaze i podatke ćete naći koji će ih odvesti do zločinaca ovih zločina\" - rekao je Pejović. Ali, tipična Crna Gora drži ove arhive strogo zatvorenim jer bi se njihovim tragom došlo do svih odgovornih za ovaj zločin - od egzekutora do onih koji su se tada kao i danas nalazili na vrhu piramide vlasti - sve do samog predsjednika Vlade Mila Đukanovića, njegovog kolege Svetozara Marovića i bivšeg predsjednika Crne nam Gore Momira Bulatovića. U cilju prikrivanja tragova zločina, brisanja sramne prošlosti tipična Crna Gora je slala razne emisare po Sarajevu kako bi ubijedili porodice žrtava da odustanu od tužbe protiv države Crne Gore. Među izlasnicima su bili većinom pokorni crnogorski Bošnjaci - Rifat Rastoder, Ramo Bralić i Jusuf Kalamperović. Neke crnogorske poštonoše su sa istom namjerom a pod krinkom \"stvaranja dobrih međudržavnih odnosa\" pokušali doći i do Harisa Silajdžića. Do sada \"ova vrsta pomirenja\" koja bi značila zaborav ili oprost za smrt deporotvanih bošnjačkih izbjeglica, nije dala rezultata. Sada, tipična Crna Gora šalje najtipičnijeg predstvanika tipične vrste u posjetu Sarajevu - primusa, premijera Mila Đukanovića. U prethodnim godinama, svjedoci smo mi koji pamtimo, na ovim našim prostorima sve je bilo dozvoljeno i sve je bilo moguće. Sada se postavlja esencijalno pitanje: Ko ima pravo i da li je bilo kome dozovoljeno da daje oprost u ime žrtava? Odgovor je da se u sadašnjim okolnostim i to se može desiti - to mogu odraditi vladari naših sudbina - ratni profiteri, sada moćni političari i biznismeni, i sa jedne i sa druge strane. Zato eto i crnogorskog primusa usred Sarajeva. Sigurno je da većina Bošnjaka, običnih građana, oni koji su imali sreće da prežive u krvavom bosanskom loncu sa tim neće biti saglasni. Sigurno je da i oni znaju doprinos tipičnih Crnogoraca njihovom trogodišnjem stradanju. Zna dobro bosanska raja ko je u Crnoj Gori digao glas protiv ratnih \"lučonoša\". Slobodona Milošević, Momir Bulatović i Milo Đukanović u vremenu kada je srpsko-crnogorska vlast planirala i vodila agresorsko-genocidnu politiku Podsjećanja i pamćenja radi evo kako je o tome govorio Marko Vešović te ne tako daleke 1999. godine na skupu Liberalnog saveza Crne Gore: Mi pripadamo nekoj prošloj Crnoj Gori za koju ne znamo hoće li je biti ili neće li je biti ali je danas očigledno vrlo malo ima. -Kad sam govorio ljudima u Sarajevu - mojim prijateljima, da idem na Cetinje, sve se javljaju hoće oni da idu. Naročito hoće da idu zbog toga što ti ljudi u Sarajevu te tri i po godine koliko su opkoljeni bili, ubijani granatama, upamtili su i čuli svačiju riječ koja je rečena u njihovu korist, svaki gest koji je pokušavao da nešto učini za njih. I oni savršeno znaju ko je Liberalni savez i ko je Slavko Perović. I oni isto vjeruju da su oni čuvari crnogorskog poštenja. Ja na žalost ne mislim tako. Ja lično sebe doživljavam kao dinosaurusa, kao jednog čovjeka iz prethodnog vremena i zato sam sa vama što i vas po malo doživljavam kao ljude koji nijesu za ovo vrijeme zato što vi više niste, ni ja više nisam tipičan Crnogorac. Tipičan je Crnogorac danas onaj koji je juče slao izbjeglice muslimanske pod nož Karadžiću a danas je njihov zaštitnik. To je danas tipični Crnogorac\". Napaćenu Bosnu upravo danas pohodi Milo Đukanović - tipičan lik iz ove priče. Doprinos Slobodana Pejovića u odbrani istine i razotkivanju ratnog zločina o deportovanim Muslimanima je njegovo svjedočenje o tom događaju. Ovaj tekst je jedan mali korak u istom pravcu. U ovom trenutku, na porodicama žrtava deportovanih i svim Bošnjacima je da ne dozvole da se posjetama i zvaničnim susretima crnogorsko bosanskih zvaničnika iza zatvorenih vrata, ne stavi tačka na ovaj zločin!!!