e vidis razliku..to sto sam ja ovde potavio je istina..a ono sto si ti gore napisao nije s tim da ja nikad to ne potenciram a imam mnogo vise materijala o vama nego vi za kacavendu za koga ste se uhvatili kao cicak za zadnjicu ali vazno je da ja mrzim i da ti kazem da se osecam grozno medju svim ovim bosnjama koje svi od reda promovisu toleranciju,ljubav suzivot pa se pitam dal i ja da budem takav
http://www.camo.ch/Images18/mb.jpg
http://www.camo.ch/Images18/prr.jpg
"Nama je vrhovni komandant patrijarh Pavle". (Željko Ražnatović Arkan, oktobar 1991.)
"Pokrivanje glave je simbol pokornosti žena mužu i crkvi; to je znak vlasti muškaraca nad ženama, to je princip uzvišenosti i časti". (Patrijarh Pavle, Da nam budu jasnija neka pitanja naše vere, Beograd 1998.)
"Žene nisu poželjne u crkvi tokom menstruacije, ali savremena higijenska sredstva mogu efikasno sprečiti da se slučajnim istečenjem krvi hram ne učini nečistim, kao i ublažiti zadah koji isticanjem krvi nastaje". ( Patrijarh Pavle, Danam budu jasnija neka pitanja naše vere, Beograd 1998.)
"Jasno je da drugog puta nije bilo. Tako je sada i nama nametnut rat. Zato je taj naš rat pravedan jer je odbrambeni. Ne napadački ni osvajački". (Patrijarh Pavle, Duga 10-23 april 1999.)
"Mnoge majke, koje nisu želele da imaju više od jednog deteta, danas čupaju kose i gorko ridaju nad izgubljenim sinovima, u ovim ratnim sukobima, proklinjući često Boga i ljude, ali pri tom zaboravljajući da optuže sebe što nisu rodile još dece da im ostanu kao uteha". (Patrijarh Pavle, u Božićnoj poslanici, 1995.)
"Tamo gde se prospe srpska krv i gde padnu srpske kosti, to mora biti srpska zemlja". (Vladika Nikanor)
"..Gledam televiziju... Srebrenica... Trnovo... Godinske bare... Streljanje muslimana iz Srebrenice u Godinjskim barama... Nataša Kandić osuđuje Srbe za genocid nad muslimanima... Mučnina... Tuga... Nespokoj... I dalje gledam televiziju, оpеt bјеsni Irodijada, оpеt trаži glavu srpskоgа naroda na tanjiru. Što ne pročita "Na Drini ćupriju"? Luda li je, Bože dragi... " (svestenik Milorad Ostojić u Pravoslavlju od 15. marta 2006. u rubrici Reagovanje.)
"Srbi treba da slede jedini ispravni put, put Crkve, a ne da prate izdajnike i jajare". (Vladika Filaret na Slobodnoj Evropi, 25. maja 2005.)
"Svi oni koji se protive verskoj dogmi, kao temelju moralnog vaspitanja, predstavljaju sledbenike satane". (Saopštenje Informativne službe SPC od 24. novembra 2000, povodom protivljenja uvođenju veronauke u državne škole.)
"Do razdvajanja Srbije i Crne Gore može doći samo protivno volji naroda, putem nasilja, krađe, ucena i pretnji. Zato će SPC ignorisati eventualnu odluku Crne Gore o samostalnosti". (mitropolit Amfilohije Radović, na javnoj proslavi pravoslavne Nove godine, u Podgorici, 13. januara 2002.)
"Crkva je tokom cele svoje istorije, uključujući i XX vek, morala da ostavi po strani svoje primarne dužnosti, kako bi se aktivno uključila u borbu za ujedinjenje srpstva, u kojoj je sveštenik morao da bude i učitelj, i sudija, i da uzme pušku da brani sebe i svoju porodicu". (intervju patrijarha Pavla, Danas, 5.-7. januar 2001.)
"..Kosovo nam je drugo ime za najviša načela, za istinu i pravdu, za poredak i pravo, a Kosovski zavet nam je primenjeni Novi Zavet. Zato je pitanje Kosovo i Metohija neodvojivo od pitanja Srbije i sudbine srpskog naroda..." (Poruka Patrijarha Pavla, u Pravoslavlju, od 15. marta 2007.)
"Ove grupe nemaju nikakve veze sa Crkvom, a isto tako ni sa bićem srpskog naroda. To su izdajnice i nikakve žene. Ne želim da ulazim u to ko ih organizuje, ko ih plaća da bi se odevale u posebnu uniformu (crninu) i u koju svrhu baš u Beogradu propagiraju da srpske majke ubijaju svoju nerođenu decu". (Povodom protesta Žena u crnom, Ženskog parlamenta i Beogradskog ženskog lobija ispred Patrijaršije, marta 1993.)
"Feministkinje su za ubijanje nerođene dece. Na sreću, one nemaju nikakve veze sa bićem srpskog naroda". (Vasilije Kačavenda, vladika zvorničko-tuzlanski, 1993.)
"Biti Srbin znači biti obavezno pravoslavac... Srbin ne može biti ateista... Srbin nekršten ne biva". (Patrijarh Pavle "Biti Srbin znači biti obavezno pravoslavac... Srbin ne može biti ateista...... Srbin ne može biti ateista... Srbin nekršten ne biva". (Patrijarh Pavle, Da nam budu jasnija neka pitanja naše vere, 1998, prema pisanju lista Vreme.)
"Srbi ne mogu da žive sa Hrvatima ni u kakvoj državi. Ni u kakvoj Hrvatskoj". (Patrijarh Pavle u pismu lordu Karingtonu, avgusta 1991.)
"Albanci, Muslimani i Romi, sa višom stopom rađanja, odstupaju od racionalne, humane reprodukcije, što ugrožava prava drugih naroda. To je sveopšta zavera protiv srpskog naroda i žene tih naroda rađaju iz separatističkih, fundamentalističkih razloga i zato bi Srpkinje trebalo da rađaju iz patriotskih i moralnih razloga: treba mobilisati volju za rađanje". (...)
"Ponovo smo kao narod ugroženi, jer osjećamo da se od nas traži da se odreknemo sebe. Kao da nam je rečeno: Odreci se sebe - identiteta, istorije, kulture, a mi ćemo onda razmisliti da li da te primimo". ( Grigorije, vladika zahumsko-hercegovački, Pravoslavlje, 2005.)
"Među Srbima neće biti poremećenih ljudi koji bi hteli da nas zaraze smrtonosnom bolešću zapadne kulture. Daleko im lepa kuća sa njihovom naprednošću". (Pravoslavlje, 1. juli 2002.)
"Crkvu odvojiti od škole isto je kao majku odvojiti od deteta..." (izjava Kancelarije za veronauku pri Patrijaršiji, Politika, 2. decembar 2002.)
"Novi Beograd, najveći satanski eksperiment, vrhunac komunističkog egzibicionizma... sam po sebi nesreća, duhovni gulag, duhovni Goli otok, grad novog: novi blokovi, nova „svetilišta", nove škole, nova obdaništa, nove prodavnice, nov studentski grad, nova hala sportova, nov auto-put - za novu decu, za nove studente, za nove ljude. Grad u pustinji, grad bez crkvi, grad bez rodbine, grad bez istorije, grad obezboženih, grad nekrštenih, grad rasrbljenih, grad mrtvih duša.., grad budućih arijevaca.., grad gde je do vrhunca dovedeno zlo". (Pravoslavlje, 1. februar 2001.)
"Rok kultura je krajnje zabrinjavajuća, duhovno odvratna i uvredljiva pojava za svakog makar malo pobožnog čoveka, a tim pre je neprihvatljiva za Hrišćanina... Čak i najmanje zabavljanje pravoslavnog Hrišćanina rok-kulturom jeste izdavanje svoje vere, javno vređanje svog Gospoda, udaljavanje od Njega, opštenje sa duhovima tame, igranje sa satanom". (Arhimandrit Lazar Vitanijski, iz knjige "Pokajanje - put u život večni".)
"Daj vernoj vojsci tvojoj da bude na savlađivanje neprijateljskog naroda... U ime Oca i Sina i Svjatogo duha, sretno otišao i došao..." tako je svešteno lice pred egzekuciju u Srebrenici blagosiljalo "škorpione".
otac Gavrilo (Marić), starešina manastira Privina Glava u istoimenom mestu kraj Šida.
Crkva je obezbjeđivala i sveštenike za Karadžićeve jedinice, pa su regruti polagali zakletvu pred popovima, koji su ih ubjeđivali da sve rade u slavu Boga, vjere i otadžbine, što ih unaprijed oslobađa svake krivice. A ponekad su sveštenici sami predvodili etničke čistače i nisu se libili da za sebe i svoju crkvenu organizaciju uzmu imovinu opljačkanu od Bošnjaka, kao što se dogodilo sa otetim bošnjačkim kućama u centru Bijeljine. Karadžić je stalno isticao podršku crkve (“ I Bog je u ovom mandatu Srbin”, govorio je on), a crkveni velikodostojnici su u svakoj prilici isticali da su i etničko čišćenje i svi zločini opravdani,
Optužujući muslimane za sve što joj padne na pamet, srpska crkva je aminovala i pomagala rušenje svih njihovih vjerskih objekata. Patrijarh Pavle je blagoslovio i gradnju srpske crkve na temeljima srušene katoličke, a ni ostali crkveni velikodostojnici nisu zaostajali za njim. U miru, do današnjeg dana, nismo od njih čuli ni jednu jedinu riječ kajanja ili makar prijekora, zbog rušenja tuđih bogomolja, ni jedan poziv da se pomogne u obnavljaju srušenog. Naprotiv.
Pavlov račun sa Bogom
Piše: Gojko Berić
19/11/09 12:35
Niko ne može poreći neslavnu ulogu Srpske pravoslavne crkve u proteklim ratovima. Na njenom čelu stajao je patrijarh Pavle. Ako se generalna ocjena o ulozi SPC-a može odvojiti od ličnosti njegovog patrijarha, što podrazumijeva odricanje od logičnog zaključivanja, onda je on u cijeloj toj priči potpuno bezgrešna figura
Svakome dođe smrtna vura, pa i "svecu koji hoda", kako je za života opisivan patrijarh Pavle. Srbi se danas opraštaju od čovjeka koji je skoro dvije decenije stajao na čelu njihove Crkve i bio poštovan u čitavom pravoslavnom svijetu. Rođen u slavonskom selu Kućanci kao Gojko Stojčević, ostao je rano bez roditelja, pa je o njemu brinula tetka. Bio je slabunjav i sitan, kao da ga Bog nije dao ni za šta drugo osim za crkvu, te su ga dali na bogosloviju. Imao je 32 godine kad se zamonašio u ovčarsko-kablarskom manastiru Blagoveštenju, dobivši duhovno ime po apostolu Pavlu. Dječak koji je u osnovnoj školi imao dvojku iz vjeronauka, mnogo godina kasnije postaće patrijarh Srpske pravoslavne crkve.
U protekla tri dana patrijarhu Pavlu su odate mnogobrojne počasti, a neko ga je nazvao "jedinim nebeskim Srbinom". U izjavama povodom njegove smrti posljednje dvije decenije pominju se kao "period najtežih iskušenja srpskog naroda", a patrijarhu se odaje priznanje što je "sačuvao Srpsku crkvu, veru i narod". Pavle je proglašen i "najvećim mirotvorcem" u doba ratova i razaranja na prostoru bivše Jugoslavije. Citirana je i njegova poruka "Budimo ljudi, ne neljudi". Međutim, patetične izjave folklornih vjernika, mahom pripadnika srpske elite, i nekritički intonirani komentari ne mogu pretendovati na punu istinu o ulozi patrijarha Pavla i SPC-a u pomenutim događajima. O tome bi ponešto trebalo pitati i Bošnjake, Hrvate i kosovske Albance. Teško da bi tu bilo ikakve sličnosti sa srpskim pogledima na lik i djelo pokojnog poglavara SPC-a.
O patrijarhu Pavlu sam napisao nekoliko kolumni i sve su bile negativno intonirane. Nisam ih, razumije se, pisao kao monah i jevanđelista, već kao neposredni svjedok zločinačke velikosrpske politike. A jedan od stubova te politike bila je SPC, na čijem je čelu stajao patrijarh Pavle. Njegova smrt ne može poništiti činjenicu da je pod njegovim vođstvom SPC nastavila da vodi mitomansku, tradicionalističku politiku sažetu u teritorijalni, etnički i ideološki ideogram: Gdje je srpska crkva, tu je srpska zemlja. Posthumne počasti su jedno, a sud istorije je nešto drugo. Može li iko ozbiljan izjavu Vojislava Koštunice da je pokojni patrijarh "u najtežim vremenima vodio srpski narod pravednim putem" dovesti u logičnu vezu sa činjenicom da je u tim istim vremenima taj isti narod doživio politički, vojni i istorijski moralni poraz?
Prebirajući po porukama patrijarha Pavla mogu se naći dokazi da on i nije bio nacionalista, da nije huškao na rat, da je bio protiv "velike Srbije" stvorene na zločinu i da je osuđivao svaki zločin. Bio je na udaru čas Miloševića, čas tvrde nacionalističke struje u vrhu Crkve, i nije bio u stanju da obuzda vladike koje su sokolile Karadžića i podsticale Srbe na zlo i nasilje. S druge strane, u njegovim se porukama, isto tako, mogu naći dokazi njegovog nesnalaženja u tragičnim događajima, koji su nadrastali manastirskog duhovnika u njemu, čovjeka potpuno predanog vjeri i Bogu, ali nesposobnog da vidi kakvo zlo Srbi čine Bošnjacima i Hrvatima - koje je inače nazivao braćom - a na kraju i sami sebi. Osuđivao je zločine, ali nikada konkretno, uključujući i genocid u Srebrenici, nego je pribjegavao raspodjeli krivice na ravne dijelove.
Šutio je patrijarh o razaranju stare Foče koja je, zajedno sa svojim džamijama, nestala u plamenu, a potom preimenovana u Srbinje; nije se oglasio ni kad je srušeno svih 16 banjalučkih džamija, ali je krajem 1993. na njihovim ruševinama osveštao temelje velike Saborne crkve. Tada je obišao i srpske frontove oko Goražda. Za Karadžića je govorio da predstavlja "uzornog hrišćanina i oličenje duha srpskog naroda", a za generala Mladića da je "ratnik u pesmama opevan". Prešutio je patrijarh i srpske zločine nad građanima opsjednutog Sarajeva. Umjesto toga, on 1992. upućuje dramatičan apel Butrosu Galiju, generalnom sekretaru UN-a: "Naočigled čitavog sveta odbrojavaju se poslednji dani agonije desetina hiljada ljudi, Srba pravoslavne vere, koji su se zatekli u muslimanskom delu Sarajeva. Kao zatočeni taoci onemogućeni su da miču iz svojih stanova i kuća i da dođu do minimuma hrane od međunarodne pomoći..." Tri godine kasnije, na sastanku najviših predstavnika Srbije, SRJ, Republike Srpske i Srpske pravoslavne crkve u Dobanovcima, nekoliko sedmica nakon pokolja u Srebrenici, patrijarh je rekao: "Ko blagoslov traži, ja ga i dajem. Ono što nam treba je sloga pred neprijateljem. Zato smo ovde. Za opše dobro našeg naroda. Šta je bilo, bilo je..."
Patrijarh Pavle je možda bio bolji od naroda kog je duhovno predvodio i od politike koju je taj narod podržavao. Ali ako ćemo pošteno, stvari stoje ovako: Niko ne može poreći neslavnu ulogu Srpske pravoslavne crkve u proteklim ratovima. Na njenom čelu stajao je patrijarh Pavle. Ako se generalna ocjena o ulozi SPC-a može odvojiti od ličnosti njegovog patrijarha, što podrazumijeva odricanje od logičnog zaključivanja, onda je on u cijeloj toj priči potpuno bezgrešna figura. Bilo kako bilo, sada je to račun između njega i Boga.
„Deset dana nakon što mi je promijenjeno ime, odvedena sam u Bijeljinu da me krste. Sjećam se, u to vrijeme oko te crkve bila je skela. Objekat je bio u obnovi ili izgradnji. Tad sam upoznala vladiku Vasilija Kačavendu. Kada je Vasilije došao pred mene, raskopčao je svoje pantalone, izvadio spolni organ i natjerao me da njegov spolni organ stavim u svoja usta, što sam morala i uraditi, a ovo mi je radio u jednoj prostoriji od crkve. Zatim, Predrag pita Vasilija: 'Hoćeš li je sada ili kasnije, kada bude naša', a Vasilije odgovara: 'Neću kasnije, bit će grijeh kada bude naša, ja hoću sada'. Tada me je vladika silovao. Nakon toga su me krstili”.
5. pa ti nemas 10 godina majka mu stara..znas li ti da sad crnogorci prave svoj jezik sa nekim smesnim glasovima koje niko zivi ne moze da izgovori..zatim prave svoju crkvu CPC naravno kanonski nepriznatu sto ih svodi na nivo sekte..i da ta sekta pokusava da protera SPC iz CG i da im oduzme imovinu..sve bi to oni uradili da nisu na putu za EU i NATO..naravno da ces o SPC da nadjes svasta kod sektasa..oni su sad u procesu proizvodnje nove nacije,jezika,kulture,crkve...tako ti je to
ma vas dvojica ste tipicni predstavnici svog plemena, ja sad da predocim dokaze o bilo cemu odgovor ce biti: ma to je neki srbomrzac ili pa ti si neozbiljan hahahahahaha
5. dao si ime autora teksta ali zasto nisi dao izvor tj. portal sa koga je to skinuto? da nije neki sarajevski dnevni list :-))) peti peti ti si nestasan deckic...u svakom slucaju vrlo interesantan clanak kojeg sam sa uzivanjem procitao od a do s i to je svakako vidjenje ovog `srbina` koji celoj prici treba da da verodostojnost cinjenicom da je to napisao srbin...clanak naravno obiluje frazama i stereotipima da bi mu i CNN ali i BBC pozavideli..pa ipak..ni ta 2 svetska medija nisu obilovali nacistickim izjavama kao autor ovog teksta e tu ih je on prevazisao.. srbin radeci za muslimanske novine pokusao je da bude veci katolik od pape kako bi se dodvorio svojim gospodarima..pateticno.. ali uvek kroz istoriju mi smo imali nase brankovice srecom takvih je sve manje
Vladika Grigorije, episkop zahumsko-hercegovački:
…ima ljudi s neprijatnim znojem, to su jadni muslimani, pošto jedu loj, dok mi Srbi imamo divan, fini miris…
... Sa biskupom u Mostaru i sa biskupom u Dubrovniku, pa i sa muftijom u Mostaru imam vrlo normalne odnose zato što, prije svega, imam utisak da su normalni ljudi. A ima neki hodža u Trebinju, koji je sto posto nenormalan čovjek. I ne možeš s njim nikako da napraviš… Ali, to ne znači da nemaš dobru komunikaciju sa, kako se to zove, muslimanima. Zato što je on isfrustiran. Iz Teočaka je došao u Trebinje, pa sad hoće da bude veliki.
U vrijeme srpske agresije, Srpska pravoslavna crkva zdušno podržava politiku etničkog čišćenja. Njeni arhijereji i episkopi javno zagovaraju podjelu BiH po etničkom principu. Sveti arhijerejski sinod (SAS) je na svom saboru 18. januara 1992. godine službeno objavio stav Pravoslavne crkve u kojem se ističe da crkva i srpski narod nikada nisu priznavali avnojevske granice i da ničije nagodbe ne obavezuju narod, bez saglasnosti i blagoslova njegove matere SPC-a. SAS je iste godine izdao i priopćenje u kojem je Srpska pravoslavna crkva našla primjernim reći da nije bilo masovnog silovanja muslimanki od strane Srba, te da su to optužbe fabrikovane u službi nečasne ratne propagande protiv srpskog naroda.
Visoki crkveni velikodostojnici redovno su prisustvovali ratnim skupštinama bosanskih Srba, i njihova riječ se uvažavala u svakom pogledu. Krajem aprila 1993. godine, mitropolit dabrobosanski Nikolaj dao je intervju u kojem je izjavio da general Mladić uvažava sve njegove prijedloge. Karadžić je početkom 1994. godine, odnose između RS-a i Srpske pravoslavne crkve ocijenio kao izvanredne: Naše sveštenstvo je prisutno u svim našim razmišljanjima i odlukama, a glas crkve se sluša kao glas najvišeg autoriteta.
Kriminalac i ratni zločinac, vođa zloglasne četničke formacije ‘’Srpska dobrovoljačka garda,’’ Željko Ražnatović Arkan, često je govorio kako je patrijarh Pavle njegov vrhovni komandant. Poznato je da su članovi njegove zločinačke horde bili angažirani kao Patrijarhova službena pratnja. Dičio se Pavle svojim vojvodom, valjda i onda kad je psihopatski sin Sotonin harao Bijeljinom, Zvornikom, Sanskim Mostom i drugim bosanskim čaršijama, ostavljajući iza sebe samo pošast sluđenog barbarina i pljačkaša.
Ispovijest monaha: ‘Vladika Kačavenda je htio djecu do 11 godina, stariji su mu bili prljavi’
http://www.sodalive.ba/drustvo/ispovijest-monaha-vladika-kacavenda-je-htio-djecu-do-11-godina-stariji-su-mu-bili-prljavi/
Tokom ratova u bivšoj Jugoslaviji, Srpska pravoslavna crkva je imala izrazito negativnu ulogu. Njeni predstavnici su podržavali srpske vojne i paravojne formacije i blagosiljali Radovana Karadžića, Ratka Mladića, Arkana i ostale. SPC je odbacila gotovo sve ponuđene mirovne planove, uključujući Vensov plan, Vens-Ovenov plan, Plan Kontakt grupe i Dejtonski mirovni sporazum. Njeni najviši predstavnici su tada javno zagovarali nastavak rata i stvaranje Velike Srbije
Srpska pravoslavna crkva je najstarija i najuticajnija politička organizacija u Srba. Tokom istorije se skrivala iza različitih imena (Žička arhiepiskopija, Pećka patrijaršija, Karlovačka mitropolija), a danas je široj javnosti poznata po zloglasnoj kratici SPC. Svoj sadašnji naziv, Srpska pravoslavna crkva nosi od 1920. godine, kada je uspela da ostvari svoj velikosrpski san podvodeći pod svoju nadležnost sve pravoslavce sa prostora Jugoslavije, uključujući i one koji se nisu smatrali Srbima, poput Makedonaca.
Osnivačem crkve u Srba se, prilično pogrešno, smatra Sveti Sava. Uistinu, bar pet vekova pre njega se zbilo prvo masovno krštavanje Srba, u vreme cara Heraklija, početkom 7. veka. No, krajem 12. veka, Sava i otac mu Nemanja su započeli surove verske progone u Raškoj, koji su uključivali spaljivanja na lomači, žigosanja po licu, masovna iseljenja iz zemlje, oduzimanja imovine i druge stravične mere. One koji nisu hteli da se odreknu svoje vere i prihvate njihovu crkvenu organizaciju, Nemanja i sin mu Sava "s velikim beščašćem iz cele svoje zemlje izgonjahu." Dakle, Sava Nemanjić nije osnovao srpsku crkvu, već je samo iskorenio autohtone slovenske oblike hrišćanstva, i reformisao srpsku crkvu u “pravovernu” političku organizaciju pod kontrolom Carigrada. Otada je srpska crkva stavljena u službu vladarskog kulta dinastije Nemanjića, i gotovo sve vladare je proglašavala svecima, uključujući i kralja Milutina, koji je u narodu bio ozloglašen zbog nemoralnog života i zlostavljanja maloletne Simonide, ali je izdvajao za podizanje novih crkvi i manastira. U 14. veku, crkveni velikodostojnici su zdušno podržali imperijalne pretenzije kralja Dušana, očekujući da će im pripasti prihodi od novih grčkih parohija, zbog čega su stekli anatemu od matične grčke crkve.
Srpska crkva je svojim političkim delovanjem odgovorna za jednu od najvećih seoba u srpskoj istoriji, veliku seobu kosovskih Srba u Austriju. Naime, krajem 17. veka, pećki patrijarh Arsenije III Crnojević se angažovao u austro-turskom ratu na strani Austrije. Nakon poraza Austrije, on beži u inostranstvo. Iako Turska proglašava amnestiju, čelnici crkve nisu hteli ostati bez svoje pastve, pa pozivaju srpski narod da napusti svoja vekovna ognjišta na Kosovu, nakon čega osnivaju paralelnu crkvenu organizaciju na području Austrije, Karlovačku mitropoliju. Nekoliko decenija kasnije, pećki patrijarh Arsenije IV Jovanović ponavlja istu politiku sa istim ishodom. Usled iseljavanja pod vođstvom crkve, srpsko stanovništvo na Kosovu postaje manjinsko. Ali, zahvaljujući carskim privilegijama, karlovački mitropoliti su sve do 19. veka bili najznačajniji predstavnici srpskog naroda u Habzburškoj monarhiji. Paradoksalno, danas se crkva predstavlja kao glavna zaštitnica Srba na Kosovu.
Nakon stvaranja novovekovne Srbije, beogradska mitropolija se aktivno uključuje u borbu za "ujedinjenje srpstva", videvši u tome šansu za proširenje svoje teritorijalne nadležnosti. Stvaranjem Jugoslavije, sve pravoslavne crkve su sjedinjenje u novouspostavljenu Srpsku pravoslavnu crkvu. U razdoblju Kraljevine Jugoslavije SPC je podržavala režim i diktaturu kralja Aleksandra. Tokom Drugog svetskog rata, crkva je sarađivala sa četnicima Draže Mihailovića. Period SFRJ predstavlja redak period kada je srpska crkva bila isključivo verska institucija, bez političkog autoriteta, jer joj nove vlasti nisu bile naklonjene. Ubrzo nakon Titove smrti, SPC je započela huškačku kampanju o genocidu nad Srbima, manipulišući posmrtnim ostacima žrtava, ne pozivajući na pomirenje i praštanje, već na oružje. Krajem1980-ih, Srpska pravoslavna crkva je pružila bitnu podršku Miloševićevom usponu na vlast, podržavajući aktivnosti njegovog rukovodstva na ukidanju autonomije Vojvodine i Kosova.
Tokom ratova u bivšoj Jugoslaviji, Srpska pravoslavna crkva je imala izrazito negativnu ulogu. Njeni predstavnici su podržavali srpske vojne i paravojne formacije i blagosiljali Radovana Karadžića, Ratka Mladića, Arkana i ostale. SPC je odbacila gotovo sve ponuđene mirovne planove, uključujući Vensov plan, Vens-Ovenov plan, Plan Kontakt grupe i Dejtonski mirovni sporazum. Njeni najviši predstavnici su tada javno zagovarali nastavak rata i stvaranje Velike Srbije.
SPC danas pljuje po svemu što je drugo i drugačije, odnosno svemu što nije Srpska pravoslavna crkva. Njena mržnja je posebno uperena prema manjinama: verskim, etničkim i seksualnim. Predstavnici SPC, kao glavni nosioci anti-evropskog raspoloženja, u svojim nastupima redovno difamiraju civilno društvo, zapadnu kulturu, demokratiju, liberalizam, ljudska prava i srodne slobodarske pošasti. Jedina vizija srpske crkve je idealizovanje vizantijskog srednjevekovlja, kada su joj tekli med i mleko.
I pored svih kritika, SPC i dalje nastavlja ekstremno desničarskom linijom. Na Dan pobede nad fašizmom, 9. maja 2009. godine, SPC je u Sabornoj crkvi održala pomen saradnicima fašista, Milanu Nediću i Dimitriju Ljotiću. Leta 2011. SPC je promovisala knjigu ratnog zločinca Milana Lukića, osuđenog na doživotnu robiju zbog paljenja preko 100 Bošnjačkih žena i dece u Višegradu.
Nažalost, SPC je jedna od institucija kojoj se najviše veruje u Srbiji, što rečito govori ne samo o crkvi već i o onima koji joj veruju. Osim u Srbiji, SPC destabilišuće deluje i u drugim republikama bivše Jugoslavije, poput Crne Gore, Bosne i Hercegovine i Makedonije. Ima li nade da će se SPC ikada ikada odreći svesrpskih pretenzija i da će postati jednostavno Pravoslavna crkva u Srbiji?
Tokom 90-ih godina ni Sabor ni Sinod SPC nisu nijednom preporučili srpskim pravoslavnim sveštenicima da ne daju pričest onima koji su ratujući u Hrvatskoj, BiH i na Kosovu počinili teške zločine, krađe, silovanja. Ali su zato posavetovali sveštenstvo da uskrati pričest ginekolozima, akušerkama i, naravno, ženama i devojkama koje se odluče na pobačaj.“
Redosled reči u nazivu "Srpska pravoslavna crkva" u potpunosti odslikava red vrednosti koji vlada u SPC, tj. da je na prvom mestu srpstvo, potom pravoslavlje, a tek na kraju, ako za njega nešto ostane, hrišćanstvo, kao zajednička vera sa drugim crkvama.
Sa punom odgovornošću pred Bogom i svojim narodom i ljudskom istorijom pozivamo sav srpski narod da stane u odbranu vekovnih prava i sloboda, svojih vitalnih interesa nužnih za fizički i duhovni opstanak i opstanak na svojoj očevini i dedovini... Mi danas ne možemo pristati, niti možemo nametnute nam u Ženevi odluke o procentima i mapama prihvatiti, te da ostanemo bez svojih: Žitomislića na Neretvi ili Saborne crkve u Mostaru ili crkve Sopotnice na Drini, Manastira Krke ili Krupe u Dalmaciji, Ozrena i Vozuće u Bosni, Prebilovaca u Hercegovini ili Jasenovca u Slavoniji.
– SPC, "Apel srpskom narodu i svetskoj javnosti", 1994.
Amfilohije je sa Cetinja 8. avgusta 1994. godine izdao žestoko saopštenje kojim je kritikovao Srbe što su "već brigu na veselje udarili", i što kao turisti idu "po primorju i banjama" koje odjekuju od "lakoumlja i bezumnih zabava". Za razliku od ovih i ovakvih Srba, kaže Amfilohije, "narod i Skupština Republike Srpske danas čuvaju i obraz i dušu srpskoga naroda pravoslavnog". On je rat u BiH nazvao svetim, pravoslavnim, pravednim i bogolikim:
„U Bosni i Hercegovini danas se bije bitka za slobodu zlatnu i obraz časni čitavog Pravoslavlja, za pravdu i dušu čitavog svijeta, za svetinju bogolikog ljudskog dostojanstva.“
(Amfilohije Radović)
Mnoge majke, koje nisu želele da imaju više od jednog deteta, danas čupaju kose i gorko ridaju nad izgubljenim sinovima, u ovim ratnim sukobima, proklinjući često Boga i ljude, ali pri tom zaboravljajući da optuže sebe što nisu rodile još dece da im ostanu kao uteha.“
(Patrijarh Pavle, u Božićnoj poslanici, januar 1995.)
Kritičari, poput Đorđevića, često naglašavaju da je SPC u procesu raspada jugoslovenske države i tokom burnih ratnih zbivanja "odigrala neslavnu ulogu".
Na teritoriji Republike Srpske porušene su gotovo sve džamije (ukupno 1.186) i veliki broj katoličkih crkvi (preko 500), što srpska crkva nije osudila. Neki sveštenici, poput episkopa Vasilija Kačavende, su čak optuženi za ratna silovanja bosanskih žena i devojčica.
Uoči rata u Hrvatskoj, zvaničnici SPC su zastupali velikosrpsku platformu insistirajući da teritorije na kojima žive Srbi ne mogu ostati u sastavu Hrvatske, već se moraju naći u istoj državi sa Srbijom i "svim srpskim krajinama". U jeku jugoslovenske krize, Atanasije Jevtić i Amfilohije Radović javno traže spajanje "svih srpskih krajeva" u Ujedinjene srpske zemlje. Predstavnici srpske crkve su novu hrvatsku državu odmah poredili sa ustaškom Nezavisnom Državom Hrvatskom. Od početka rata u Hrvatskoj, svi episkopi čije su se eparhije nalazile u Hrvatskoj prelaze u Beograd, ili na teritorije pod srpskom kontrolom. U "Pravoslavlju" je 15. marta 1991. godine objavljen tekst vladike Lukijana slavonskog pod naslovom "Antisrpsko nastupanje ustaške države". Crkvena štampa je mnogo uradila na ubeđivanju srpskog naroda u ustaštvo novih hrvatskih vlasti. Tih godina mnogi iz SPC pominju kolektivnu odgovornost Hrvata za genocid u NDH. Početkom aprila, episkop Nikanor javno istupa navodno promovišući velikosrpsku ideologiju krvi i tla:
„Tamo gde se prospe srpska krv i gdje padnu srpske kosti to mora biti srpska zemlja.“
(Vladika Nikanor)
Maja 1991. godine, prilikom svog ustoličenja za episkopa, koje je bilo glavni medijski događaj tih meseci, Atanasije Jevtić govori o “zlobnim i agresivnim muslimanima” koji su vekovima sarađivali sa polumesecom protiv “srpskog krsta sa tri prsta”:
„Ponovo je srpski narod na krstu i na Kosovu i Metohiji, i u Dalmaciji, i Krajini, i Slavoniji, i Baniji, Lici, Kordunu, Sremu, Bosni i Hercegovini. ... I šta možemo reći drukčije nego što je rekla mudra Jevrejka zlobnim i agresivnim muslimanima: 'Praštamo vam što ste nas ubijali, ali ne možemo da vam oprostimo ako nas prisilite da vas ubijamo'.“
(Atanasije Jevtić)
Mitropolit crnogorsko-primorski Amfilohije je jula 1991. pustio Željka Ražnatovića Arkana i njegovu paravojnu formaciju „Tigrovi“ da naoružani borave u Cetinjskom manastiru, zbog čega se pričalo da je od manastira "napravio kasarnu". Arkanovci su blagoslovima i zdravicama ispraćeni na ratište, a Amfilohije Radović je potom i sam krenuo na dubrovačko ratište, gde je tokom jeseni 1991. hrabrio crnogorske rezerviste i srpske paramilitarce koji su vršili opsadu Dubrovnika. Vođa paramilitaraca koji su opsedali Dubrovnik je u to vreme izjavljivao da mu je "vrhovni komandant" patrijarh Pavle:
„Nama je vrhovni komandant patrijarh Pavle“.“
(Željko Ražnatović Arkan, oktobar 1991.)
Dalmatinski episkop Longin je također blagosiljao srpske vojne i paravojne jedinice koje su ratovale po Hrvatskoj. Septembra 1991. godine tadašnji protosinđel Filaret je uslikan kod manastira Komogovina, između Kostajnice i Gline, s grupom srpskih "boraca" na oklopnom vozilu. Njegova fotografija u mantiji sa puškomitraljezom isred tenka, koja je obišla svet, do danas izaziva kritike. Povodom te fotografije vladika bački Irinej Bulović je reagovao:
Wikicitati „Svešteno lice koje danas uzima mitraljez, po mom mišljenju, duboko greši. Ono se ogrešilo o svoju savest i o savest bližnjih koje sablažnjava. To su egzibicionizmi - po mom mišljenju sasvim neprilični i nedostojni sveštenog lica.“
(Irinej Bulović)
Mitropolit Amfilohije nazdravlja Željku Ražnatoviću Arkanu.
Bilo je i pokušaja zaustavljanja sukoba. Godine 1991, kada se rat u Hrvatskoj već rasplamsao, patrijarh Pavle se u dva navrata susreo s kardinalom Kuharićem.
S druge strane, Pavle je tražio odvajanje "srpskih oblasti" iz Hrvatske. 1. novembra 1991. srpski patrijarh je poslao otvoreno pismo britanskom lordu Karingtonu, predsedniku Međunarodne mirovne konferencije o Jugoslaviji, kojim ga ubeđuje da Srbi ne mogu živeti sa Hrvatima i da imaju pravo da se ujedine sa Srbijom.
„Srbi ne mogu da žive sa Hrvatima ni u kakvoj državi. Ni u kakvoj Hrvatskoj.“
(patrijarh Pavle)
Januara 1992. godine sazvan je vanredan Arhijerejski sabor Srpske pravoslavne crkve zbog prihvatanja Vensovog mirovnog plana od strane Miloševića. Glavna tema crkvenog sabora održanog 16. i 17. januara su bile državne granice na jugoslovenskim prostorima. Sa Sabora je izdato zvanično saopštenje u kome se kaže da SPC ne priznaje granice jugoslovenskih republika:
Srpski narod je već pola veka politički razdrobljen i izdeljen neprirodnim granicama koje rasecaju njegov živi organizam ... Njih je isplanirala komunistička Internacionala, ostvarila neofašistička i ustaška okupacija, a utvrdila i produžila - protiv volje srpskog naroda - Titova komunistička diktatura preko svog izrazito antisrpskog AVNOJ-a ... Zbog toga, ni Srpska pravoslavna crkva, ni srpski narod nikada nisu priznali veštačke i nelegitimne 'avnojevske' unutrašnje granice...
– Saopćenje arhijerejskog sabora SPC, januar 1992.
Vensov plan je i pored svega ipak prihvaćen, što je značilo praktično priznanje postojećih granica Hrvatske. Episkop Atanasije Jevtić na televiziji Studio B, 12. marta 1992. godine predsednika Srbije Slobodana Miloševića proglašava izdajnikom. 27. aprila 1992. godine proglašena je Savezna Republika Jugoslavija, čime su definitivno prihvaćene "avnojevske" granice. U aprilu 1992. mitropolit Amfilohije Radović izjavljuje da se zalaže za ujedinjenje svih srpskih zemalja, ali se plaši da će ta šansa ponovo biti propuštena, “kao što je bila propuštena i 1918.”
„Kičmena moždina tih Ujedinjenih zemalja već se zna i ona se - i pored svih tegoba - ponovo oblikuje, a to je Srbija i Crna Gora. zatim tu spada istočna Hercegovina, jedan dobar dio Bosanske Krajine, Srpska Krajina... Konture tih srpskih zemalja već su se nazrele tako jasno u svim ovim zbivanjima i samo je velika nesreća što na vapaj i krik Srpske Krajine nije uslišeno u pravom trenutku...“
(Amfilohije Radović)
