Čovjek koji je dotakao dno života, a onda napisao najljepše pjesme¸. Za njega su govorili da je njegov osmjeh tužan, da mu se na licu ocrtava bol, a Toma je bio boem, koji se sjeti svake jeseni da nje još nema, tog prokletog ženskog stvora. Povuče se onda u neku kafanicu pa utone u dim i pita se zar je moguće da jednog čovjeka tolika nesreća snađe ? Govorio je da mu je kafana sudbina i svirao često samo za nju, uglavnom tiho, pa sve tiše. Volio je Toma Branku, Danku, Ljiljanu, ali je ipak ostao sam.