Zavisi kod koga se jede da se ostane gladan poslije porcije donera. Najgori doner koji sam ikad probao je u Amsterdamu. Ne samo da je mršava porcija, nego im je lepinja tanka, bez skoro ikakve bijele sredine, samo korice. Po dvije kriškice paradajza i krastavca, jedan list zelene salate, i kašika sosa (kupovnog iz plastične boce). Posluže ti meso u drvenoj zdjelici i onu malenu palačinku koju oni smatraju lepinjom, pored zdjelice. Sutra otišli kod drugog čovjeka na doner, kontajući da je onaj od jučer iznimka od svega i svakog. I taj drugi je bio isti. Belgija (flamanski sjever) i Njemačka imaju prave donere, sa pravom lepinjom, poprilično dosta mesa svježeg i mekanog, bogatom salatom, domačim sosom. U Belgiji nakon donera, kao kod nas pojesti porciju od deset u pola dobrih ćevapa, plus što kod ovog donera ima i pristojnu količinu krastavca, paradajza, zelene salate i sosa. Dok od amsterdamskog donera samo se glad probudi još više. Nisam probao taj na Baščaršiji.