Sedi guslar na dželatskom panju gusle su mu ruke, gudalo mu kama vene su mu strune, melodiju tvore prateći žalopojku uma što se slama u bolu pod sečivom, u krvi i klanju u finišu bezumlja, na vrhuncu noćne more vrišti, a glas njegov mrtvo nebo ore u pravcu neme noći ravnodušnog meseca diže svoje ruke krvlju oblivene pod pritiskom nemoći njegov glas se preseca ustaje, uz muke u ništavilo da krene