Đajić je oglašen krivim u skladu s članom 142. stavom 1. preuzetog KZ-a bivše SFRJ, odnosno za postupanje suprotno međunarodnom humanitarnom pravu i kršenje Ženevske konvencije o zaštiti građanskih lica tokom ratnih skukoba.
Konkretno, Đajić je oglašen krivim za privođenje i zastrašivanje civila Srećka Klarića u policijsku stanicu na Ilidži 1. novembra 1995.
Prema inkriminacijama iz optužnice, a koje Sud smatra dokazanim, Đajić je 1. novembra 1995. naredio naoružanim policajcima da, pod izgovorom obavljanja informativnog razgovora, dovedu Klarića u stanicu, gdje mu je rekao da mora napustiti stan i teritoriju RS-a s obzirom na to da je po nacionalnosti Hrvat i da mu prijeti likvidacija.
Kada je Klarić odbio da napusti stan, Đajić mu je opsovao i udario ga stisnutom pesnicom u lice, a potom je oštećeni sproveden do kontrolnog punkta VRS-a na Kobiljači i upućen prema Lepenici, odnosno lokalitetu koji su kontrolirale snage HVO-a.
Đajić je 2. novembra 1995. uselio u stan Klarića i u njemu boravio do marta 1996, što je presudom nesporno utvrđeno.
Sud, međutim, smatra da nije dokazano izvan razumne sumnje da je okrivljeni prilikom napuštanja stana otuđio stvari, odnosno svu pokretnu imovinu.
Prilikom odmjeravanja visine kazne, Sud je uzeo u obzir olakšavajuće okolnosti na strani okrivljenog - njegovo porodično stanje, korektno držanje tokom pretresa, kao i ukupne okolnosti, odnosno težinu krivičnog djela, pa mu je izrečena kazna ispod minimalne zaprijećene od pet godina za spomenuto krivično djelo.
Oštećeni je upućen na parnicu za naknadu štete, a protiv okrivljenog, u skladu s Riješenjem Suda, ukinut je pritvor do pravosnažnosti presude.
Troškovi postupka "padaju" na teret Suda, a s obzirom na to da se radi o prvostepenoj presudi strane u postupku (optužba i odbrana) imaju pravo žalbe u zakonskom roku po prijemu pisanog otpravka presude.
