ZLOČINI KOMUNISTA NAD SRPSKIM NARODOM U XX VIJEKU Pravoslavni narod napale su u dvadesetom vijeku dvije najmračnije organizacije svijeta, dvije internacionale: crna – vatikanska internacionala, i crvena – komunistička internacionala – Kominterna, nastala u Moskvi 1919. godine, a korijeni joj potiču iz Vatikana. Ove dvije aveti, ova dva osvjedočena zla, dvije krupne pošasti i u osnovi dvije zločinacke ideologije – dovele su potkaraj dvadesetog vijeka, srpski i ruski pravoslavni narod ne samo na ivicu materijalne bijede, nego su ih ekonomski upropastile za cijeli jedan vijek, a možda i duže. One su oba ova junačka, dostojanstvena naroda sa najstarijima državama u svijetu, sa najsvjetlijim tardicijama, istorijom, kulturom i civilizacijom, dovele na ivicu biološkog opstanka, nad ponor, do istrebljenja i nestanka sa lica zemlje. (...) Da bi efikasnije unistili Rusiju kao ekonomskog konkurenta Zapadu, Vatikan je početkom dvadesetog vijeka lansirao destruktivnu, regresivnu ideologiju – komunizam, koji je 1917. godine u Rusiju unio haos i rasulo u tzv. Oktobarskoj revoluciji, ciji je vođa bio komunista, boljševik, kosooki Vladimir Iljič Lenjin, po ocu Kalmik – musliman, a po majci Jevrej iz poljske jevrejske porodice Bank. Lenjin je 1917. godine iz emigracije u Švajcarskoj u zapečaćenom vagonu sa ogromnom sumom njemačkog novca u zlatu, prebačen preko Njemačke u Rusiju. Njegovi su boljševici iskoristili rat, zamutili i srušili pravoslavnu carsku Rusiju, u njoj uspostavili sovjetsku, komunističku vlast, koja ce za 74 godine vladavine uništiti rusku ekonomiju, bitno ugroziti rusku duhovnost i dovesti u pitanje postojanje pravoslavnog naroda u cjelini. Komunisti su u toj revoluciji u Rusiji ubili oko 30 miliona pravoslavnih Rusa, a do pada komunizma 1989. godine 55-60 miliona. Komunisti su 1918. godine ubili 1.500 članova ruske carske porodice Romanovih kaja je vladala Rusijom vise od 300 godina – ubili su sve koji su imali bilo kakve rodbinske veze sa njima. Komunisti su u Rusiji ubili 130.000 pravoslavnih sveštenika i dva moskovska patrijarha, srusili su oko 60.000 pravoslavnih crkava, manastira i drugih sakralnih objekata. Da bi uništili porodicu kao osnovnu ćeliju svakog društva, komunisti su u Rusiji uveli tzv. "slobodan brak", sto je za samo nekoliko godina imalo za rezultat nekoliko miliona vanbračne djece kaja su postala veliki društveni problem te zemlje. Komunisti su 1934. godine uveli tzv. "kolektivizaciju ruskog sela", stvarali kolhoze i sovhoze, sto je imalo za rezultat oko 11 miliona umrlih od gladi i potpuno uništenje ruske poljoprivrede. Pored zločina nad ruskim pravoslavnim narodom, komunizam je u dvadesetom vijeku izvrsio zločin i nad Srbima. Stoga je vatikansko-katolički poglavar, rimski papa, 1994. godine zadovoljno izjavio da je komunizam u Rusiji i uopste među pravoslavnim narodima odigrao ulogu koja mu je bila namijenjena, destruktivnu ulogu, i da sada treba nastaviti definitivno unistenje ekonomije i duhovnosti naročito dvije najjače pravoslavne države Rusije i Srbije. Zato je 1982. godine papa, prvi put u istoriji, prisustvovao stvaranju saveza sa protestanskom Amerikom: stvorio je osovinu Rim-Vašington u okviru Trilateralne komisije. To je savez koji su formirali predsjednik SAD Ronald Regan i rimski papa Poljak Vojtila, koji je u maju 2001. godine putovao u Jerusalim da se, po nalogu Amerikanaca i Trilaterale, izvini Jevrejima za dvijehiljedegodišnji progon od strane katoličke crkve, i da se takođe izvini pravoslavnima za 1.000-godišnji progon i ubijanje od strane Vatikana i za lažnu optužbu da su "šizmatici". Idejne pripreme i komunističko obrazloženje zločina Kakve je zločine komunizam počinio prema srpskom narodu u dvadesetom vijeku, kojim metodama je to činio, koji je konacni rezultat komunističkih zločina nad srpskim narodom od 1919. godine kada je osnovana Komunistička partija Jugoslavije, pa do njenog pada zajedno sa Jugoslavijom koja je postojala od 1945 do 1991. godine? Treba odmah reći da za vrijeme Brozovog komunističkog režima u Jugoslaviji nije bilo moguće ni govoriti ni pisati o njihovim zločinima prema srpskom narodu. A zločini su prema Srbima stalno činjeni – genocid nad Srbima u jačem ili slabijem obliku trajao je od 1919. do 1991. godine, zločin je 1992-1995. godine dobio finale u razbijanju Jugoslavije, iniciranju vjerskog (građanskog) rata u Jugoslaviji, vršenju treceg genocida nad Srbima u 20. vijeku, i ubijanju Srba u Sloveniji, Hrvatskoj i Bosni i Hercegovini pod zaštitom stranog faktora. To je produženje genocida koji je 1941. godine vršen pod zaštitom Hitlera i fašizma, a 1991-1995. godine pod zaštitom Zapadnih sila i NATO pakta. Prema tome, Srbe u dvadesetom vijeku ubijaju i papa i fašisti i komunisti i zapadni demokrati, svaki na svoj nacin, u svom interesu, sa svojim razlozima, svaki u svoje vrijeme, a ponekad i u kombinovanom vidu – na primjer, Vatikan, komunisti i fasisti zajedno. Zločin komunista prema srpskom narodu između dva svjetska rata 1919-1941. godine Prihvatajuci bez rezerve sva načela Kominterne i boljševičke partije, Komunistička partija Jugoslavije (KPJ) je 1924. godine proglasila da su Srbi u tek stvorenoj Jugoslaviji "ugnjetačka nacija", da ugnjetavaju sve narode u toj državi i sve ih pozvala da zajedno ustanu protiv srpske nacije i svim sredstvima se bore protiv, navodno, njene zločinačke, "ugnjetačke" politike u zemlji. Tako se ranije antisrpska politika Vatikana sada podudarila sa politikom jugoslovenskih komunista – da Srbe treba unistiti kao "ugnjetače" drugih naroda, kao okupatore tuđih teritorija, kao "velikosrbe", i "imperijaliste" čije je uništenje uslov za opstanak, miran život i prosperitet drugih naroda na Balkanu. Jugoslovenski komunisti su razradili i teoriju nacionalnog pitanja po ugledu na Lenjina: treba pomagati manje nacije i na njih se oslanjati u borbi protiv velikodržavne politike velikih nacija. U jugoslovenskom slucaju to znaci da se treba oslanjati na sve pokrete i organizacije nacionalnih manjina da se sruši "velikosrpska vladavina i velikosrpski teror u Jugoslaviji", pa makar ti nacionalni pokreti imali i izrazito genocidan karakter, kakav ima ustaški pokret u Hrvatskoj, balisti kod Šiptara, hortijevci u mađarskoj nacionalnoj manjini u Vojvodini i njemacki "kulturbund", koji su se 1933. godine bili produžena ruka Hitlerovog fašizma u Njemackoj, ili kakav karakter danas ima pokret šiptarskih terorista na Kosmetu. Komunistička parola u Jugoslaviji bila je: "Što manja i što slabija Srbija – to će biti jača i veća Jugoslavija." Treba da se Srbija, srpski narod, vojno, ekonomski i politicki dovede na stepen male zemlje, male oblasti, kako bi se drugi narodi u Jugoslaviji zaštitili od "velikosprskog ugnjetavačkog naroda" i njegovih imperijalnih planova na štetu i na račun drugih naroda u Jugoslaviji i na Balkanu. Jos od 1930. godine komunisti i ustaše u horu viču: "Bez uništenja velikosrpske vladavine, bez uništenja srpske ekonomije, politike, vojne i teritorijalne moći, Jugoslavija ne može postati ravnopravna, demokratska država." Stoga se, kažu oni, u svim akcijama treba držati nacela: "Što slabija Srbija, to jača Jugoslavija". Ovakva podvala i lažna ustaško-komunisticka optužba protiv srpskog naroda, da su Srbi "ugnjetači", ovakva hipoteka i presuda srpskom narodu, ostala je na snazi do danas, zahvaljujući ogromnoj antisrpskoj propagandi. Ta lažna optužba važi i kada se radi o samoodbrani Srba od genocida koji se nad njima čini vec tri puta u ovom vijeku: 1914-1918; 1941-1945 i 1991-1995. godine. Stalno se Srbi nazivaju "ugnjetačima" , imperijalistima, najopasnijim elementima na Balkanu, okrivljuju ih za razbijanje Jugoslavije 1991. godine, nepravedno i bez razloga ih optužuju za sva zla koja se dešavaju na Balkanu u dvadesetom vijeku, iako su za to najmanje krivi. Srbe optužuju da ubijaju druge, iako je opštepoznato da su Srbi u ovom vijeku najviše ubijani. Po ocjeni komunista, glavni protivnik nastanka progresivnog drustva i poretka u Jugoslaviji je srpska ili "velikosrpska" buržoazija, a to je za komuniste sam srpski narod, i samim tim je od njih osuđen na uništenje. Sa takvom genocidnom ideologijom komunisti su u Jugoslaviji od svog nastanka sprovodili i genocidnu praksu – svestrano su doprinosili masovnom ubijanju Srba, i sami činili masovne zločine nad Srbima, čime su se izjednačili sa ustašama i drugim zločincima koji su ubijali srpski narod u Drugom svjetskom ratu. U vezi sa zločinima nad srpskim narodom stalno se vrši zamjena teza: Srbi kao žrtve proglašavaju se zločincima a zločinci žrtvama. Tako, na primjer, kada su Srbi 1991-1995. godine pružili otpor na svojim vjekovnim ognjistima, da se brane od trećeg genocida – oni su od napadača, ustaša, drugih neprijatelja, i stranog faktora proglašeni za agresore, za genocigan narod, sa genocidnim vođama koje ubijaju druge narode, etnički čiste i uzimaju tuđe teritorije. To je najveća laž dvadesetog vijeka, jer su Srbi na svojim istorijskim teritorijama, autohtoni i stariji narod od svih drugih naroda na Balkanu. Tako se u nase vrijeme Srbima dešava istorijski paradoks i namjerna zamjena pojmova – Srbi se kao žrtve ovoga rata proglašavaju za napadače i zločince nad drugim narodima od kojih stradaju, a zločinci se proglašavaju žrtvama. Nad Srbima se u ovom ratu, kao i u prethodna dva, vrši genocid, a u isto vrijeme Srbe optužuju za genocid nad drugima: Srbe etnički čiste sa njihovih vjekovnih teritorija (Krajina, Zapadna Bosna, Hercegovina, Kosovo i Metohija), a istovremeno Srbe proglašavaju zločincima i optužuju ih za etničko čišćenje drugih i zauzimanje tuđih teritorija. Srbe optužuju za stvaranje "Velike Srbije", a stvara se na srpskom teritoriju Velika Hrvatska i Velika Albanija. I ne samo to, nego traže glave nekoliko desetina najistaknutijih srpskih vođa, da im sude samo zato sto su organizovali srpski narod i pružili otpor zločinu nad njim, sto nisu mirno isli na jame i druga stratišta kao i 1941. godine, i sto su spasili svoj narod od trećeg genocida koji mu je bio spremljen i na vise mjesta već započet. A sto se tiče konkretnih zločina komunista protiv srpskog naroda između dva svjetska rata, može se reći sledeće: Čim su nastali kao organizovane grupacije, komunisti i ustaše su odmah počeli svoj krvavi pir nad srpskim narodom, počeli su masovne zločine za njihovo potpuno uništenje. Prvo su razradili plan ubijanja srpskih vođa i uglednih ljudi. Tako je jedan komunista 1921. godine pokušao atentat na srpskog kralja Aleksandra, ali nije uspio, a drugi komunista, musliman iz Bosne, ubio je ministra unutrašnjih poslova Jugoslavije, Srbina Milorada Draškovica dok se odmarao sa svojim djetetom u parku u Delnicama. Da bi razbili jedinstvo srpskog naroda i lakše ga uništili, komunisti su na svom četvrtom kongresu 1928. godine u Drezdenu u Njemackoj donijeli odluku da se radi na tome da se Crna Gora odvoji od Srbije i Jugoslavije i da se priprema teren za predaju Kosova i Metohije Šiptarima. Kada je kralj Aleksandar 1928. godine, zbog stalnih sukoba u njoj, raspustio Skupštinu, ukinuo Vidovdanski ustav i zabranio rad političkim partijama, hrvatski fašisti su u katoličkoj crkvi na Kaptolu u Zagrebu osnovali zločinacku, terorističku, fašističku organizaciju pod nazivom "ustaše", uzevsi kraće ime srpskih ustanika protiv Turaka 1875. godine ("Nevesinjska puška"). Jedini cilj ustaške terorističke organizacije bio je uništenje srpskog naroda u Hrvatskoj, pa i šire. Zbog terorizma ustaša i komunista, režim Kraljevine Jugoslavije je zabranio obje organizacije: komuniste 1920. godine, a ustaše 1929. godine, zajedno ih hapsili i sudili, zbog antidržavne terorističke djelatnosti, pa su zajedno bili u kaznionama. U zatvorima su sarađivali i dogovarali se o zajedničkoj borbi protiv "velikosrpskog zločinačkog režima" – kako su komunisti i ustaše nazivali režim tadašnje Jugoslavije. Zbog njihovih tijesnih kontakata i prijateljskih veza, bilo je dosta slučajeva da je neko došao u zatvor kao ustaša, a izašao kao komunista. Takav je bio slucaj Maksa Baće, koji je kasnije kao komunista bio potpredsjednik hrvatskog Sabora u Brozovoj Jugoslaviji 1969. godine. Ovaj ustaša-komunista bio je i aktivan učesnik u "masovnom pokretu" u Hrvatskoj 1971. godine, tj. u ustaškom pokretu koga su predvodili vodeći hrvatski komunisti Mika Tripolo i Savka Dapčević-Kučar, o čemu ce kasnije biti govora. Ustaše su 1932. godine u dogovoru sa komunistima pokušali da dignu "lički ustanak" u selu Brešani u Lici. To je bila jedna manja ustaška grupa diverzanata-terorista, predvođena Andrijom Artukovićem (pokatoličeni Srbin, Kovačević sa Grahova), kasnijim Pavelićevim ministrom policije, tada advokatom u Gospiću. Oni su bacili nekoliko bombi na žandarsku kasarnu u tom selu, zapucali iz pušaka, a zatim pobjegli u Dalmaciju i preko Zadra presli u Italiju. Fašisticka stampa je od toga pravila veliku galamu, kao o početku oružane borbe hrvatskog naroda za osobađanje od "velikosrpske beogradske vlasti i terora". Povodim ustaškog "ličkog ustanka" komunisti su izdali Proglas – poziv komunistima da pomognu ustašku borbu protiv "krvavog beogradskog režima" – kako su zajedno sa ustašama nazivali vlast u Beogradu, vlast u kojoj su bili zastupljeni i Hrvati: braca Radići, Vlatko Maček, kao i Slovenci – Anton Korošec, zakleti antisrbin i sef najreakcionarnije Slovenačke narodne stranke. Jezuita Korošec bio je stalno podpredsjednik Jugoslovenske vlade, a od 1929. godine ministar jugoslovenske policije gdje ga je imenovao lično kralj Aleksandar, koga su oni nazivali svojim najvećim neprijateljem. U navedenom Proglasu Centralnog komiteta KPJ od 1932. godine za pomoć ustaškom ustanku u Lici stoji i ovo: "Komunistička partija se obraća cijelom hrvatskom narodu sa pozivom da svim snagama pomogne borbu ustaša i da se u tome ne oslanja samo na ustaške terorističke akcije, nego da se oslanja na najšire mase hrvatskog naroda protiv velikosrpskih gospodskih ugnjetača... Komunisti u krajevima gdje je buknuo ustaški pokret dužni su da se povežu sa ustasama, da im pomognu, da u tu akciju uvlače široke slojeve naroda... a ustaškom pokretu osiguraju rukovodeću ulogu radnika i seljaka (komunista – prim. N. V.)... da organizuju akcije solidarnosti sa ustaškim pokretom... Komunisti treba da vode akciju kod željeznicara, da organizuju akciju protiv prevoženja vojske i municije protiv ustaša, da agituju među vojnicima protiv gušenja ustaškog ustanka, a za pomoć njihovoj borbi." Proglas je potpisao sekretar Centralnog komiteta KPJ Milan Gorkić (pravo ime Josip Cižinski, Čeh, katolik). Istovremeno su komunisti novčano pomagali izdavanje ustaških listova i druge štampe, kritikovali ustaškog vođu Antu Pavelića sto se energičnije ne bori protiv "velikosrpskog režima" i prijetili mu da ce preuzeti rukovodstvo ustaškim pokretom, da ce njime rukovoditi komunisti ako nastavi sa takvim nedovoljnim radom protiv Srba. Da bi mogli uspješnije djelovati protiv srpskog naroda u Jugoslaviji, vatikansko-komunistička (masonska) trojka Broz-Kardelj-Bakarić sazvala je 1934. godine Četvrtu konferenciju KPJ u Ljubljani, u biskupskom dvoru, uz crno vino iz biskupskog podruma i uz pečenu jagnjetinu kaju je biskupija posebno pripremila za komuniste kao "svoje drage goste", kako je rekao sam biskup kada ih je pozdravio na tom skupu. Na toj konferenciji su formirane nacionalne komunističke partije Hrvatske i Slovenije i donesena odluka da ne treba formirati komunističku pariju Srbije jer su Srbi "ugnjetački narod", pa se drugi narodi, posebno Hrvati i Slovenci, treba da od Srba brane tako sto će imati svoje nacionalne komunističke partije. Pošto je 1934. godine preuzela svu vlast u KPJ, katolička masonska trojka Broz-Kardelj-Bakarić je pojačala antisrpsku propagandu u zemlji, vršeći satanizaciju Srba i cijelog srpskog naroda, optužujuci ga da predstavlja glavnu kočnicu u stavaranju nove, demokratske, socijalističke, bratske zajednice naroda i narodnosti u Jugoslaviji, u cemu su imali punu podršku iz Moskve, od Kominterne, i sovjetskog rukovodstva. Tako je srpski narod de fakto vec tada proglašen za reakcionaran narod, koga treba uništiti jer stoji na putu stvaranja boljeg, pravednijeg, socijalističkog drustva, kakvo je u Sovjetskoj Rusiji, iako je upravo u to vrijeme u Rusiji vladao najnedemokratskiji režim u svijetu. Kominterna je 1935. godine na sedmom kongresu dala direktivu komunistima Jugoslavije da sačuvaju Jugoslaviju radi zajedničke borbe protiv nove opasnosti u Evropi – njemačkog fasizma i Hitlera – ali je to trojka Broz-Kardelj-Bakarić shvatila na svoj način. Oni su, primjenjujući marksizam-lenjinizam u specifičnim jugoslovenskim uslovima – kako je objasnjavao partijski teoreticar Kardelj, smatrali da borba protiv fašizma znaci borbu protiv "srpskog fašizma", protiv "monarhofašisticke diktature kralja Aleksndra i velikosrpske hegemonije u Jugoslaviji", sto je u komunistickoj interpretaciji značilo – borbu svih naroda u zemlji protiv jednog, srpskog naroda koji je po njima fašistički i čiji je fašizam jedino opasan, a svi drugi fašizmi – ustaški, njemački i drugi, nisu niti se protiv njih treba boriti. Zato, po ocjeni komunista, "ugnjetacku" i "fasisticku" srpsku naciju treba svim snagama slomiti, razbiti, unistiti. Komunisti su vec 1935. godine izašli na petomajske izbore u koaliciji sa ustašama i Mačekom i na taj način učinili ustaški pokret u Jugoslaviji jos jačim. Dvije godine kasnije rukovodstvo KPJ je donijelo odluku da se osnuje oblasni komitet KPJ za Vojvodinu i Kosovo i Metohiju, čime je počelo cijepanje jedinstvene srpske teritorije na tri dijela, sto ce kasnije u Brozovoj "socijalističkoj" Jugoslaviji dobiti i ustavni okvir samostalnih državnih jedinica. Od 1936. do 1939. godine Broz je pomoću Staljinove policije poubijao sve srpske komunističke rukovodioce koji su se nalazili u emigraciji u Rusiji: Simu Markovića, profesora matematike na Beogradskom univerzitetu; zatim profesora Filipa Filipovića, jednog od osnivača KPJ; trojicu braće Vujovića; Vladimira Ćopića; Petka Miletića, koji je bio kandidat Kominterne za sekretara CK KPJ, i mnoge druge, optužujuci ih Staljinovoj policiji da su "imperijalistićki spijuni". Broz je optužio i neke komuniste Hrvate i Slovence, koji su bili za saradnju sa srpskim komunistima. Zatim je poubijao sve srpske komunističke rukovodioce u zemlji i u građanskom ratu u Španiji, koji je trajao od 1936. do 1939. godine. Među njima u Španiji ubijen je clan CK KPJ Blagoje Parović. Kada je "sredio stanje u partiji" ili kada je "očistio partiju" od oportunista, špijuna i neprijatelja – kako je Broz nazivao ubijanje svojih neistomišljenika, on je formirao novi politički biro, kao vrhovno tijelo KPJ koje je imalo sva ovlaštenja u odnosu na komunističko članstvo u Jugoslaviji. Taj Politbiro sastojao se od propalih đaka i studenata, od nepismenih ili polupismenih ljudi kao sto su Josip Broz, koji je ponavljao prvi razred osnovne skole (završio je samo četiri razreda), dva Slovenca – Edvard Kardelj je propao u drugom razredu uciteljske škole i to mu je sva školska sprema, i Franc Leskošek, fizicki radnik u željezari; Đuro Pucar-Stari, kovač; Crnogorac Milovan Đilas, propao na drugoj godini književnosti na Filozofskom fakultetu u Beogradu; Srbin Aleksandar Ranković, abadžija, pravio samare za konje i imao četiri razreda osnovne škole; Makedonac Lazar Koliševski, fizicki radnik u željezari, kao i Leskošek. To je ekipa "stručnjaka" koja je počela komunističku revoluciju u Jugoslaviji 1941. godine, po ugledu na revoluciju u Rusiji, i koja je ubijala srpski narod po ugledu na Lenjina i Staljina u Rusiji od 1918. do 1941. godine. Komunisti su održali petu konferenciju KPJ pod neposrednim rukovodstvom Broza i novog Politbiroa 1941. godine u Zagrebu u Dubravi, gdje je, pored ostalih, donijeta odluka da se poslije rata formira šiptarska država na Kosmetu pod nazivom "Radničko-seljačka republika Kosovo", a svi Srbi i Crnogorci protjeraju sa tog prostora kao navodni oslonac "velikosrpskoj hegemoniji" nad nacionalnim manjinama. Tako su komunisti predali Kosovo Šiptarima prije NATO – pakta i američke ministarke Madlen Olbrajt. Zločini komunista nad Srbima u Drugom svjetskom ratu 1941-1945. godine Cim su fašisti srušili 1941. godine Kraljevinu Jugoslavije, hrvatski fašisti, ustaše, uz blagoslov Vatikana počeli su drugi genocid nad Srbima u kome su od 1941. do 1945. godine ubili oko dva miliona Srba, računajuci i ustaški logor Jasenovac u kome je ubijeno više od milion Srba, Jevreja i Roma. A kako su se držali jugoslovenski komunisti – njihovo rukovodstvo u okupiranoj zemlji? Oni su, kao i Maček i ustaše, pred sami rat izdali rezoluciju svojim članovima da sabotiraju borbu jugoslovenskih naroda protiv fašistickih sila. U jednoj takvoj rezoluciji Centralnog komiteta KPJ stoji i ovo: "Prvo, mobilisani članovi KPJ moraju potkopavati otpor jugoslovenske vojske stvarajući intrige i konfuzije među oficirima i vojnicima... Drugo, ukazati svaku potrebnu pomoć ustašama i ostalim separatističkim organizacijama u zemlji, koji su za njeno rušenje... Tako ce Jugoslavija biti rasturena u više dijelova, a KPJ ce poslije toga djelovati u svakom od njih..." Samo nedjelju dana poslije osnivanja "Nezavisne Države Hrvatske" (NDH) i dva dana prije kapitulacije Jugoslavije 16. aprila 1941. godine, član Centralnog komiteta KPJ i šef KP u Hrvatskoj Vladimir Bakarić se vozio kroz Zagreb u luksuznom autu sa Pavelićevim doglavnikom Milom Budakom. Prema izjavama i pisanju Brozovog četvorostrukog spijuna Josipa Kopinića, Slovenca (njemački, engleski, ruski i Brozov obaveštajac, umro 1998. godine). Bakarić i Budak su se tada dogovorili da hrvatski komunisti uđu u Pavelićevu vladu ili Sabor kao opoziciona partija, da bi Pavelic imao alibi za "demokratsku vlast". Ne zna se zašto nisu ušli, ali se zna da su komunisti i ustaše održali stalne veze u toku cijelog rata. Komunisti i ustaše su u borbi protiv srpskog naroda imali iste ciljeve i iste parole: borili su se "protiv velikosrpskog terora", protiv tzv. "velike Srbije" protiv Jugoslavije koja je za jedne i druge "proširena velika Srbija", stvorena samo zato "da uništi katoličke Hrvate i da ih srbizuje". Za ustaše i za komuniste prva Jugoslavija je bila "prevara, zamka, kazan za asimilaciju nesrpskih naroda", pomoću koje ce sve narode u njoj posrbiti, pretopiti, uništiti. Zato, kada su ustaše vrsile drugi genocid nad Srbima 1941. godine, komunisti ne samo da nisu branili Srbe, nego im je odgovaralo ustaško ubijanje Srba – islo im je u prilog. Tako, kada je general engleske obaveštajne službe pri partizanskom stabu 1941. godine Meklin Ficroj rekao Brozu da su ustaše poubijale veliki broj Srba u Hrvatskoj (Lici, Kordunu, Baniji i Slavoniji), Broz je odgovorio: "Ne mari, da ih nijesu poubijali, naš parizanski pokret u Hrvatskoj ne bi se održao ni tri nedelje – četnici bi ga savladali." A kada su četnici 1941. godine počeli da oružjem brane srpski narod od ustaških zločina (na primjer pop, kasnije četnički vojvoda Momčilo Đujic u Strmici u Lici) Centralni komitet KP Hrvatske je, po nalogu Broza, proglasio te četnike zločincima, iako su oni ubijali samo naoružane ustaše koji su napadali srpska sela i masovno ubijali srpsku nejač bacajući ih u jame i likvidirali na druge načine. Znači, dok su srpski četnici branili srpski narod od zločina hrvatskih fašista-ustaša, komunisti su napadali četnike i sprečavali ih da brane srpski narod od uništenja. Naravno, komunisti su govorili da i četnici ubijaju hrvatske civile, pa su ih već tada izjednačili sa fašistima, iako oni nisu bili fašisti, nego antikomunisti, i borili su se za svoga kralja i otadžbinu. Prvo, genocid komunista nad Srbima vršen je namjernim slanjem partizanskih srpskih jedinica protiv daleko nadmoćnijeg i bolje naoružanih okupatorskih trupa, da bi sto više ginuli (Kadinjača, Pljevlja, Sremski front). Drugo, "slučajnim pogibijama" naročito srpskih komunističkih rukovodilaca, kao sto su, na primjer, pogibija crnogorskih komunističkih rukovodilaca Buda Tomovića i Baja Sekulića, komandanta Save Kovačevića, Ivana Milutinovića, Save Belovića i desetine drugih srpskih komandanata koje su kasnije proglašavali narodnim herojima. Prema nekim ispitivanjima, od oko 1.200 narodnih heroja, oko 900 su Srbi, a većinu njih ubili su s leđa njihovi drugovi po "zadatku partije", zbog navodnih grešaka ili promašaja u borbi. Treće, partizani su strijeljali sve zarobljene četnike i to po Brozovoj naredbi "na licu mjesta", a ostalim zarobljenicima: ustašama, domobranima, muslimanskoj miliciji, balistima, mađarskim honvedima, i drugim, nudili su primanje u partizanske redove, a ako nijesu htjeli, uzimano im je oružje i puštani su kucama. Na ovakav način je strijeljano na destine hiljada srpskih četnika jos u toku rata, a poslije rata nekoliko stotina hiljada. Četvrto, strijeljanje samo Srba prilikom zauzimanja gradova i sela naročito pred kraj rata. Tako je, na primjer, samo u Beogradu od oslobođenja 20. oktobra 1944. godine do kraja rata ubijeno 30.000 Srba od kojih je veliki broj učestvovao u borbi za oslobođenje Beograda, a među njima oko 60 profesora i drugog osoblja beogradskog Univerziteta. Poseban zločin komunista je neposredno poslije rata kada su kao "škripare" ubili oko 350.000 Srba bez suda i zakona. Deset godina poslije rata trajala je hajka na "škripare", među kojima su 99 procenata bili Srbi. Inace, Srbi su počeli ustanak protiv okupatora pod vođstvom pukovnika Draže Mihailovića 13. maja 1941. godine, u Ivanjici, i do početka avgusta zauzeli veći dio Šumadije sa gradovima Užice, Čačak i Loznica. Istovremeno su na tom prostoru četnici dozvolili komunistima da provode mobilizaciju svojih pristalica koje su nazivali parizanima (partizani – parijska vojska), da formiraju komunističke organizacije i nove organe vlasti u vidu narodnooslobodilačkih odbora. Četnici su obnavljali staru vlast parlamentarne monarhije Jugoslavije. Četnici su nastojali u ratu da sačuvaju srpski narod od velikih borbi zbog kojih je okupator vršio odmazdu, radili su na tome da ga sačuvaju od uništenja, da sačuvaju biološku supstancu svoga naroda jer su znali da se rat na Balkanu vodi uglavnom protiv Srba. Ali komunisti nisu vodili računa o žrtvama, jer se radilo o srpskom narodu, srpskoj nejači i srpskim četnicima i partizanima koje su Njemci ubijali. Prema tome, komunisti su bili spremni da vode rat "do posljednjeg Srbina", srpskog djeteta i srpske kuće i imanja. Sve treba podrediti osvajanju vlasti – govorili su komunisti, a koliko ce Srba biti ubijeno – to nije važno. Prema tome, osnovni cilj komunista nije bio borba protiv okupatora za oslobađanje zemlje, nego borba za vlast: ne borba protiv okupatora, nego borba protiv suparnika u vlasti – protiv srpskih četnika. Komunistima je bilo važno da unište srpske četnike, borbu sa okupatorom su izbjegavali gdje god su mogli. Partizani su svoju borbu protiv okupatora svrstali u tzv. sedam ofanziva, sto je u stvari bilo sedam njihovih defanziva, sedam odstupanja pred okupatorskim snagama i sedam bježanja od velikih sukoba, iako neke nisu mogli izbjeci – na primjer, Neretva, Sutjeska, desant na Drvar, i sl. U prvim mjesecima ustanka 1941. godine u Srbiji četnici i partizani nisu imali velikih sukoba, ali cim je 17. septembra dosao među njih Josip Broz, podjela i sukoba između njih bilo je. Podjelom ustaničkih snaga na dva ideološka bloka, na četnike i partizane, komunisti su Starčevićevsko-ustašku parolu "Srbe na vrbe!" zamijenili parolom "Srbe na Srbe!"; četnike protiv partizana; neka ginu samo Srbi. To je jedan od najkrupnijih komunističkih zločina u Jugoslaviji 1941-1945. godine. Evo jos nekih konkretnih zločina komunista nad Srbima u toku rata. Prvo, poznato je da su komunisti prvi počeli da razoružavaju i ubijaju srpske četnike u Srbiji u jesen 1941. godine, a za odmazdu četnici su ubijali komuniste, sto je bio pravi cilj komunističkog vođstva, tj. da se na obje strane ubijaju Srbi, jer su oni bili četnici i partizani. Drugo, komunističko rukovodstvo vodilo je borbe na srpskoj teritoriji, u Srbiji, gdje su stradali ne samo srpski vojnici kao četnici i kao partizani, nego i srpski civili, njihove porodice i njihova imanja. Nijemci su donijeli odluku da se za jednog ubijenog njemačkog vojnika strijelja 100 Srba, pa su fašisti na osnovu toga 21. oktobra 1941. godine strijeljali 7.000 đaka u Kragujevcu, 6.000 građana u Kraljevu, 5.000 u Šapcu, 4.000 u Nišu na Bubnju, itd. Kada su Brozu kazali da su strijeljani đaci u Kragujevcu, on je odgovorio slično kao i Ficroju Meklinu: ''Ne mari, oni bi za nekoliko godina porasli i svi bi bili četnici i ratovali bi protiv nas''. Treće, komunističko vođstvo je poslalo oko 300 Srba radnika iz Užica, pred njemačku tenkovsku kolonu, koja je nastupala od Bajine Bašte prema Užicu, da ih dočeka samo sa golim prsima i lakim pješadijskim naoružanjem. Na uzvisini Kadinjača, 14 km zapadno od Užica, svi su u neravnopravnoj borbi izginuli, a preko preostalih ranjenika Nijemci su presli tenkovskim gusjenicama. Komunističko rukovodstvo je pobjeglo preko Zlatibora prema Sjenici, a da nisu ni znali sta je bilo sa žrtvovanim "radničkim bataljonom" koga su oni zločinački bacili na klanicu pod njemačke tenkove. U ratu je strijeljan svaki komandir koji svoju jedinicu natjera u tako neravnopravnu borbu sa neprijateljima. Četvrti komunistički zlocin desio se takođe tih decembarski dana1941. godine, ali u Crnoj Gori, u Pljevljima. Bježeci iz Srbije pred četnickim snagama, komunistički vođa Broz je naredio partizanskom rukovodstvu Crne Gore da napadne i zauzme grad Pljevlja u kome je bila jedna kompletna talijanska divizija i jos 1.000 ustaša-mještana, uglavnom muslimana koji odlicno poznaju teren oko grada utvrđenog bunkerima, rovovima, bodljikavom žicom, minskim poljima i tenkovima i topovima u samom gradu. A na tako utvrđena Pljevlja upućeno je oko 3.500 hrabrih crnogorskih momaka, uglavnom neiskusnih u ratovanju, bez teskog naoružanja, tako da su i oni poslani na klanicu i pravo u smrt. Samo u toku 24 sata borbe poginulo je i ranjeno oko 580 boraca, a grad nije zauzet. Istoričari i danas optužuju ovog ili onog komandanta bataljona, komandira čete i slično, za neuspijeh na Pljevljima, ili glavnokomandujućeg Ivana Milutinovića, ali niko ni danas ne smije da za tu tragediju, za taj zločin prema ovim mladim borcima, optuži pravog krivca, bivšeg austrijskog kaplara Josipa Broza, kome je bilo u interesu da je sto manje Srba, Crnogoraca, uopste pravoslavnih. Sto manje Srba, to će manje biti i četnika – imao je Broz običaj da kaže, uz osmijeh. Peti zločin komunističkog vođstva nad srpskim narodom u toku rata 1941-1945. bilo je tzv. "lijevo skretanje" u Crnoj Gori i Hercegovini, sto u stvari predstavlja poseban oblik komunističkog genocida nad srpskim narodom. To se može nazvati "sječom srpskih knezova" jer su ubijani najugledniji Srbi. To je poseban oblik komunističkog zločina, primjenjivan na više načina i u više mjesta nad srpskim narodom. Ovaj masovni zločin komunisti su nazvali "lijevo skretanje", tobože, to su samo greške pretjerivanja komunista u revolucionarnosti, u "ljevičarenju", a inače većina ubijenih su, i po današnjoj ocjeni komunista, bili krivi – zaslužili su smrt. U tom zločinu je u Crnoj Gori ubijeno oko 1.600 najobrazovanijih ljudi: oficira, đaka, pravnika, profesora, ljekara, inženjera, studenata, uglednih domaćina, junaka sa Mojkovca, Bregalnice, Tarabosa, najuglednijih ljudi toga vremena u Crnoj Gori. Da je toliko intelektualaca i obrazovanih ljudi ubijeno u cijeloj Evropi osjetilo bi se u svim oblastima njenog života, a ne u maloj Crnoj Gori u kojoj je tada bilo jedva 400.000 stanovnika. Samo za jednu noć 1942. godine u Kolašinu ubijeno je oko 300 najuglednijih ljudi toga kraja. Čak su ubili i jednog psa koji nije htio da se odvoji od svoga gazde, pa su ga razapeli na groblju tih nesrećnika i to nazvali "Pasje groblje". U srpskom plemenu Vasojevićima ubili su samo za jedan dan 250 ljudi, a u brastvu Karadžica ubili su 72 muskarca, napunili su Srbima oko sedam dubokih jama u Crnoj Gori, čime su se izjednačili sa ustašama koji su u približno u isto vrijeme u Hercegovini bacili 12 hiljada Srba u oko 30 hercegovačkih jama dubokih i do 200 metara. Prema tome, komunisti su u Hercegovini i Crnoj Gori isto kao i ustaše bacale Srbe u jame, ubijali noževima, kamama, sjekiricama, maljevima, raznim tupim predmetima, kidali dijelove tijela živih nevinih ljudi, sve dakle kao i hrvatskih fašisti-ustaše, jer su direktive dobijali iz istog centra – iz Vatikana. Komunisti su tokom "lijevog skretanja" u Hercegovini ubili oko 500 najuglednijih Srba, gotovo u isto vrijeme kad su i ustaše u njoj ubili oko 12.000 Srba, od čega su veliki broj bile žene, djeca i starci. Za razliku od njih, komunisti su se trudili da ubiju što više Srba muskaraca, narocito srpske intelegencije i srpskih uglednika, srpsku nacionalnu elitu, da bi na taj nacin obezglavili sav srpski narod i tako ga lakše pretvorili u poslušno roblje. Šesti veliki komunistički zločin nad Srbima u tom ratu bio je odluka partizanskog Vrhovnog staba 12. marta 1943. godine na Neretvi da se svaki zarobljeni srpski četnik strijelja na "licu mjesta", bez bilo kakvog ispitivanja. Istovremeno je izdata naredba da se svi drugi zarobljenici – ustaše, domobrani, balisti, hortijevci, pripadnici muslimanske milicije, "Handžar – divizije" i drugi, ponude da pređu u partizane, a ako nece, da im se samo uzme oružje i puste kućama. To je, ne samo genocidna odluka prema srpskom narodu, nego i ratni zločin – jer se po ratnom pravu zarobljenici ne smiju ubijati. Broz je to znao, pa je naredio članu Vrhovnog staba, jednom Crnogorcu, da to potpiše. Kada smo pitali toga generala zasto je to potpisao, odgovorio je: "Neizvršavanje naredbe Vrhovnog komandanta povlači smrtnu kaznu – strijeljanje na licu mjesta." Sedmi zločin komunista prema srpskom narodu desio se takođe tih martovskih dana 1943. godine, a za vrijeme bitke na Neretvi ili, kako to parizani nazivaju, za vrijeme četvrte neprijateljske ofanzive, kada su svi partizani sa Vrhovnim stabom bili sabijeni u kanjon Neretve. To je ugovor o napadanju između njemačke komande u Zagrebu sa generalom Gleze fon Horstenauom na čelu i Brozove delegacije od članova Vrhovnog štaba, Milovanom Đilasom, Kočom Popovićem i Vladimirom Velebitom (sva trojica Srbi, Brozovi generali i članovi najužeg rukovodstva). U ugovoru su Brozovi predstavnici potpisali ono što nikada Draža Mihailović nije potpisao sa okupatorima, iako je i on u borbi protiv komunista-partizana sarđivao sa okupatorima. To su dvije tačke: 1) da parizanima nisu Nijemci glavni protivnici i neprijatelji, nego su to srpski četnici, i 2) ako se Englezi iskrcaju na Jadransku obalu, partizani ce sa Nijemcima ratovati protiv njih i i njihovih saveznika četnika. Broz je, dakle, na Neretvi 1943. godine počinio dvostruki zločin prema srpskom narodu: naredio je strijeljanje zarobljenih četnika i obećao fašistima savez protiv Engleza i četnika. Osmi zločin protiv srpskog naroda bila su dva dogovora Broza i pape 1943. godine: da partizani ne zauzimaju logor Jasenovac i da Broz primi cijelu Pavelićevu vojsku u partizane. Kada su se dvije partizanske brigade sastavljene od Krajišnika Srba, čije su porodice bile zatočene u logoru Jasenovac, spremale da napadaju logor i da iz njega oslobode nekoliko desetina hiljada Srba, Jevreja i Cigana, Broz je, po nalogu pape, to zabranio preko Bakarića i Josipa Krajačića-Steve koji je bio Staljinov obavještajac i kasnije šef komunističke policije u Hrvatskoj. Za uništenje oko milion Srba u tom ustaškom logoru, rimski papa je poslije rata nagradio zagrebackog nadbiskupa Alojzija Stepinca i unaprijedio ga u kardinala te proglasio blaženim. Drugi zahtjev pape Brozu bio je prijem Pavelićeve vojske u partizane, tj. prevođenje hrvatskih ustaša iz bloka fašista u antifašiste, jer je međunarodna situacija za njih tada bila nepovoljna pa ih je trebalo spasavati. Broz je na papski zahtjev 1943. godine izdao takvu naredbu te je za nepunih godinu dana u partizane doslo oko 250.000 ustaša i domobrana kojima su priznat puni ratni staž i oficirski činovi, nekima dati veći činovi kao da su sve vrijeme, umjesto u fašistickim vojnim formacijama, bili u parizanima. Tako su desetine hiljada najvećih zločinaca koji su po Krajini, Hercegovini i Bosni ubijali srpski narod učestvovali u genocidu nad Srbima 1941. godine, sada došle u partizane sa istim pravima kao i Srbi koji su ratovali od 1941. i koji su pobjegli sa jama i stratišta na koja su ih vodili i gonili mnogi od ovih Pavelićevih vojnika. Primanje tolikog broja zločinaca nad srpskim narodom, tolikog broja vojnika i oficira koji su tri godine ratovali u fašistickim vojnim formacijama, njihovo prevođenje u antifašisticki blok, od poraženih proizvesti pobjednike i čak im davati u toku rata sve veće funkcije – bio je pravi zločin, jer su time početni principi partizana: jugoslovenstvo i bratstvo i jedinstvo – počeli naglo da gube na znacaju, da se jednostavno gase, da nestaju. To je bio pravi zločin, u prvom redu prema srpskom narodu i Srbima partizanskim borcima koji su otisli u partizane i naivno vjerovali da su komunisti borci za slobodu srpskog naroda, borci za slobodu i pravdu za Jugoslaviju, za bratstvo i jedinstvo, za kažnjavanje svih zločinaca, za ravnopravnost među jugoslovenskim narodima. Sve je to u očima Srba partizana, prijemom u partizane Pavelićeve vojske, stavljeno pod veliki znak pitanja kao velika prevara srpskog naroda, a kasnije se vidjelo da je upravo to pravo lice komunista i njihove borbe, da je to sustina njihove antisrpske politike, njihova prava strategija od početka djelovanja u Jugoslaviji. Ali, tada je za Srbe u partizanima i izvan njih sve bilo kasno jer je Broz već obezbijedio dovoljan broj poslusnih ljudi cak među Srbima, koji su spremni za svoju funkciju da izvrše svaku Brozovu zapovijest, pa cak da ubiju svoje najbliže. Komunisti su sa pomenutom katoličko-masonskom trojkom Broz-Kardelj-Bakarić forsirali i unapređivali one koji su im podobni, one koji su za lični interes spremni na sve, i tako stvorili pozamašan sloj i među Srbima, koji su izvršavali sve antisrpske odluke komunističkog rukovodstva. Broz je dakle još u ratu stvorio lični kult, mit o nepogrešivom, mudrom, genijalnom, nenadmašnom vođi, čiji autoritet više niko nije ni pomišljao da dovede u pitanje jer bi nestajao sa lica zemlje čim bi na takvo nesto i pomislio. Broz je jednostavno likvidirao svoje protivnike, neistomišljenike, ljude koji mu se zbog bilo čega nisu svidjeli – tako kaže njegov prvi saradnik Milovan Đilas, koga je Broz poslije rata, kad je odslužio svoje, politicki likvidirao i držao na robiji nekoliko godina. Naredni komunistički zločin protiv Srba bilo je ubijanje oko 30.000 Beograđana poslije oslibođenja toga grada tj. poslije 20. oktobra 1944. godine. Među ubijenim Beograđanima bilo je oko 60 profesora univerziteta i drugog univerzitetskog osoblja, kao i veliki broj onih Srba koji su izašli na ulice Beograda, uzeli oružje i pomogli partizanima i Crvenoj armiji da oslobode grad. Svi oni su gonjeni u "crnoj marici" kao sto su Nijemci za vrijeme rata odvodili Jevreje u kamionima-gasnim komorama, ubijali ih otrovnim gasom za vrijeme vožnje kroz grad, a usput puštali muziku da se ne čuju krici umirućih u tim komorama. Za razliku od Nijemaca, Srbe je Brozova UDB-a (tajna policija) trpala u kamione i "marice" odvozila izvan grada i tamo ubijala ispred velikih grobnica koje bi sami uhapšenici iskopali. Komandant beogradske policije bio je tada jedan Crmogorac, kasnije ambasador u Moskvi, a Broz ga je izabrao zato da bi Srbi u Beogradu što više zamrzili Crnogorce. Broz je, pored ostaloga, u zauzimanje Beograda poslao Osmu crnogorsku brigadu sa istim ciljem – da svi u Beogradu znaju da su svi poginuli u toj borbi od crnogorskih partizana. To je komunistička politika "Srbe na Srbe!". Komunisti su sve radili planski i ništa nisu prepustali slučaju. Mnogo su lukavije ubijali Srbe od ustaša, pa ih i sada neki naivni Srbi hvale. Jedan od najtežih komunistickih zločina za vrijeme Drugog svjetskog rata nad srpskim narodom bila je pogibija oko 180.000 srpskih mladica za samo dva mjeseca borbe na Sremskom frontu od februara do aprila 1945. godine, neposredno pred kraj rata. Naime, čim je Broz stigao na ruskim tenkovima 1944. godine u Beograd, naredio je mobilizaciju svih mladića od 17 godina pa dalje u cijeloj Srbiji, i poslao ih samo sa pješadijskim naoružanjem, potpuno neiskusne, golobrade momke, koji boja ni vidjeli nisu, da svojim grudima razbijaju dobro utvrđene njemačke bunkere, rovove, šančeve, da raskidaju nekoliko redova žice kojima su njemačke jedinice bile okružene na području kod Šida i Sremske Mitrovice. Dva mjeseca su ti mladići jurišali na njemačke utvrde i ginuli kao snoplje, kao glineni golubovi, od njemačkih mitraljeza sa tenkovima i dobro utvrđenim bunkerima. Za dva mjeseca te zločinačke akcije komunističkog vođstva, od oko 250 hiljada srpskih mladića, koliko ih je stiglo na front, za dva mjeseca je poginulo, ranjeno i nestalo oko 180 hiljada, a da se mnogima ni za grob ne zna, ostali su u kaljavoj sremskoj ravnici u to rano, zlo proljeće 1945. godine. Sremski front nije trebalo probijati, jer su u febraru i martu 1945. godine ruske trupe vec zauzele Mađarsku i približavale se Beču, pa su Nijemci iz Srema za nekoliko nedelja sami morali da odstupaju prema Zagrebu, kako tu ne bi bili zarobljeni. Ali Broz nije htio da čeka da oni sami odu, nego je na njih poslao srpsku omladinu da izgine, da se tako osveti Srbima što su ga 1941. godine protjerali i nije mogao da priviri u Srbiju sve dok nisu stigli ruski tenkovi generala Birjuzova, koji se sreo na sred Beograda sa Crnogorcem Pekom Dapčevićem, i tu gdje su se oni bratski poljubili napravljena je zgrada ruske ambasade. Zločin na Sremskom frontu je Brozov genocid nad srpskom omladinom, osveta za progon iz Srbije 1941. godine i želja da sto vise Srba baci na klanicu, da ih on kasnije ne bi ubijao i kažnjavao kao četnike i saradnike sa okupatorom, jer su za komuniste svi Srbi uvijek bili četnici i uvijek određeni za odstrel. Komunisti su Srbe koristili u ratu kao dobre borce, kao sredstvo pomocu kog su dolazili na vlast, u cemu su potpuno uspjeli. Naredni zločin je ubijanje Srba u aprilu 1945. godine na Lijevče Polju kod Banja Luke. Tu su komunisti sa ustašama poubijali nekoliko hiljada četnika i njihovih porodica, pretežno iz Crne Gore i Hercegovine, koje je vodio Pavle Đurišić u odstupanju prema austrijskoj granici. Komunisti i ustaše su zarobili oko 150 najuglednijih hercegovačkih i crnogorskih četnika oficira, odveli ih u Jasenovac i tamo spalili. Tamo je ubijen i srpski književnik Dragiša Vasić, koga je čak i hrvatski književnik Miroslav Krleža smatrao dobrim piscem i literatom. Jedan od najtežih zlocina nad Srbima desio se na krajnjem sjeveru države, u Sloveniji, kod Zidanog Mosta i Blajburga. Tu su komunisti po zavrsetku rata 13. maja 1945. godine zarobili oko 20 hiljada četnika i u toku ljeta iste godine u takozvanim "vozovima smrti" odvozili ih po slovenačkim provalijama i rupama i tamo ubijali. Time je učinjen dvostruki zločin: ubijanje zarobljenika i ubijanje po završetku rata, bez suda i zakona. Zločin nad srpskim narodom bilo je i bombardovanje srpskih gradova iz engleskih aviona 1944-1945. godine po navođenju partizanskih navigatora. Oni su bili dužni da navode avione na kasarne i druge vojne objekte okupatora, ali su ih navodili na srpske trgove. Tako je Beograd bombardovan šest puta i to uvijek civilni centar grada gdje nije bilo vojnih objekata, a jedno bombardovanje je bilo na Vaskrsenje Gospodnje 17. aprila 1944. godine, i tom prilikom ubijeno je oko 2.000 civila, najvise žena i djece. Niš je bombardovan dvanaest puta, Kruševac sest, a Podgorica 73 puta. U njoj je ubijeno više od 5.000 ljudi, pa su crnogorski komunisti u znak zahvalnosti "drugu Titu" što ih je tako uspješno bombardovao, prvi u Jugoslaviji svoj grad Podgoricu nazvali Titogradom. Ukupno su saveznički engleski i američki avioni bombardovanjem srpskih gradova ubili oko 50.000 civila – najvise žena, djece i staraca koji nisu mogli da se sklanjaju u podrume i druga skloništa. Jedan od posljednjih komunističkih zločina nad srpskim narodom u Drugom svjetskom ratu bilo je ubijanje 20.000 Srba u Miljevini kod Foce, početkom avgusta 1945. godine. Ova grupacija srpskih mladića od 16 do 20 godina kretala se iz Bosne u Srbiju svojim kućama u Užice, Čačak i Valjevo. Komunisti su im bacali letke iz aviona da se predaju, jer im garantuju život, i kamionima će ih prebaciti u Srbiju, u što su ovi naivni, iscrpljeni i izbezumljeni dječaci povjerovali. Kada su ih komunisti zarobili, povezali su ih u konope po 20 u grupi i tako ih većinom žive pobacali u jamu Ponor u Miljevini, 10 km zapadno od Srbinja. Poubijali su ih muslimani koji su samo tri mjeseca prije toga primljeni iz Pavelićeve vojske u partizane, a koji su kao ustaše 1941. godine učestvovali u masovnom ubijanju srpskog naroda. Dakle, isti ljudi 1941. godine, kao ustaše, a 1945. godine, kao partizani, ubijaju Srbe i to na najgrozniji način. Tako su komunisti ovdje počinili četvorostruki zločin: ubijali su zarobljenike, ubijali maloljetnike, ubijali poslije završetka rata i ubijali bez suda i zakona. Ali sve su to zapadni saveznici oprostili komunistima jer su ubijali Srbe, kao sto su 1991-1995. godine oprostili bivsem komunističkom generalu Franji Tuđmanu masovno ubijanje i progon Srba u Krajini i Zapadnoj Bosni, jer je bio savjetovan od američkog ambasadora u Zagrebu Pitera Galbrajta koji je na čelu ustaške kolone 8. avgusta 1995. godine pobio ustašku šahovnicu na Kninsku tvrđavu. Zločini komunističke vlasti nad srpskim narodom u "socijalističkoj Jugoslaviji" 1945-1991. godine Srpski narod je sa zadovoljstvom doživio kapitulaciju fašisticke Njemačke, ali je dolazak na vlast Komunističke partije Jugoslavije doživio kao svoju drugu nesreću, svoju drugu tragediju. Usljed stalne komunističke antisrpske propagande i satanizacije, Srbi su iz rata izišli ozloglašeni gotovo kao zločinački narod. Komunisti su sve Srbe, osim Srba koji su bili pravi komunistički poltroni, prikazivali kao četnike, kao ubice, razbojnike, pljačkaše, pa je većina Srba ušla u novi državni sistem kao građani drugog reda, iako su srpski partizani najzaslužniji za pobjedu nad fašizmom na području Jugoslavije. Zvanično je od strane vlasti prihvaćena antisrpska komunistička teza da su Srbi i njihovi četnici u toku rata, bili jedina snaga i prijetnja stvaranju nove Jugoslavije, bratske zajednice "naroda i narodnosti" koji bi živjeli u velikoj slozi i ljubavi da nije Srba. Prema tome, rezultat višedecenijske antisrpske propagande bio je takav da su Srbi faktički i pravno bili pribijeni na stub srama kao najgori narod. Stoga su poslije rata sva važnija mjesta u svim oblastima u komunističkoj Jugoslaviji zauzeli antisrpski kadrovi iz nesrpskih nacija ili pak iz srpske nacije, srpsko-komunistički kadrovi, koji su u toku rata provjereni kao srboubice, srbožderi, srbomrsci, karijeristi, poltroni, klimoglavci, takojevići i kako ih nije sve srpski narod sa odvratnošću nazivao. Oni su često za Srbe bili gori od komunista iz drugih nacija, jer su se morali svaki dan dokazivati u antisrpstvu, pa makar i kroz sitne antisrpske akcije. Prema tome, većina Srba bila je potčinjena, osjecali su se kao u nekoj okupiranoj zemlji koja nije njihova. Položaj Srba definisao je Broz kada je 1944. godine došao u Beograd i rekao: "Srbija je okupirana, pokorena zemlja i ona mora da se tako tretira i osjeća." Prema tome, Srbi su postali taoci novog komunističkog režima i stalno su pozivani u policiju na informativne razgovore "radi ratne prošlosti". Hapšeni su bez poziva ili čak u toku noći trpani u kamione i odvoženi daleko od naselja i ubijani, zatim trpani u zajedničke grobnice za koje niko nikada nije saznao, niti je iko ikada smio da pita gde su i kako izgledaju. Srpski narod je znao za jame i stratišta u koje su ga 1941. godine bacale ustaše, ali nikada nije smio da pita gdje su grobnice onih koje su komunisti pobili poslije rata, a ubijeno je oko 350.000, a vise od tri miliona prošlo je kroz zatvore. Da su ovi podaci tačni znamo iz izvještaja sefa komunističke policije Aleksandra Rankovića koji je u javnom izvještaju rekao da je od 1945. do 1950. godine kroz komunističke zatvore prošlo oko 3,5 miliona građana od kojih je polovina bila nevina, a trećina maloljetna. Ali Ranković nikada nije iznio dva mnogo važnija podatka o komunističkom zločinu nad srpskim narodom poslije rata. Prvi takav zločin je hajka komunističke policije, ozloglašene OZN-e (Odjeljenje zaštite naroda), kasnije UDB-e, od 1944. do 1954. godine u hvatanju tzv. "škripara" tj. odbjeglih građana Jugoslavije koji su se krili od nove vlasti u pećinama i škripovima (škripama), a od kojih su 99 procenata bili Srbi i Crnogorci. Plašeći se "strijeljanja na licu mjesta", kako je glasila Brozova naredba za srpske četnike od 1943. godine, srpski mladići koji nisu bili u partizanima krili su se jedno vrijeme poslije rata da ne bi bili ubijeni, ali su oni proglašeni za neprijatelje i dato je pravo policiji da vrši stalne potjere i ubijanja "ako pokuša da bježi" svakog koga zatekne izvan naselja i kuća. U tim hajkama, u tom lovu na srpske glave, ubijeno je oko 350.000 uglavnom Srba, a poslednji su ubijeni 1956. godine u Crnoj Gori. Drugi poslijeratni zločin je amnestija od komunisticke vlasti za sve ratne zločince i zabrana suđenja tim zločincima, jer su 99 procenata to bili Hrvati, muslimani, Šiptari i ostali pripadnici nesrpskih nacionalnosti. Treći veliki poslijeratni zločin komunista nad srpskim narodom je bilo hapšenje i uništavanje tzv. "informbirovaca", srpskih komunističkih rukovodilaca koji su se izjasnili za tzv. "Rezoluciju Informbiroa" 1948. godine. Posto su u ratu i poslije rata likvidirali Srbe četnike, komunisti su riješili da likvidiraju i srpske komunističke kadrove i tako ispune svoj antisrpski plan masovnog uništenja srpskog naroda. Sve pohapšene pristalice Rezolucije Informbiroa ulogorili su na Golom otoku, njih 60.000, uglednih Srba. Tada je stradala srpska komunistička elita, koja je stvorila Brozu oreol pobjednika u ratu. To su bili partizanski oficiri, istaknuti funkcioneri, komandanti, nosioci spomenica, heroji, generali, ministri UDB-e i drugi bivši Brozovi kadrovi. Komunističko rukovodstvo Jugoslavije je time 1948-1956. godine dobrim dijelom zaokružilo svoj plan uništavanja srpskog naroda, srpske četničke i parizanske elite. Najzad je Broz likvidirao i svoja dva najbliža saradnika, dva nesrecna Srbina, koji su mu dvadeset godina (1934-1956) pomagali da izvrši to nečasno djelo – zločin nad srpskim narodom. To su bili Milovan Đilas, koji je za zasluge od Broza dobio devet godina robije u Sremskoj Mitrovici, i Aleksandar Ranković, sef OZN-e i UDB-e, kome je podmetnuto da prisluškuje Brozove razgovore, da bi bio smijenjen. Đilas je odbacen 1954. godine, a Ranković 1966. godine i oba su umrli a da im nije bilo jasno zašto su kažnjeni. Oni su umrli a nisu shvatili da su bili obično sredstvo i oruđe za uništavanje Srba od vatikansko-komunističke (masonske) trojke Broz-Kardelj-Bakarić. Umrli su, a da nisu čak ni saznali ko je Broz, kakvo mu je pravo ime i odakle je; nisu saznali da se Bakarić zove Kuperštajn, a Kardelj Eduardo Kardeli. -------------------- Je l’ moguće da niko u Srbiji nije dao svoju praznu kuću, vikendicu da u njoj živi njegov prijatelj. Je l’ to mora obavezno da bude interes? Ja cenim Čedomirovu energiju, volim ga kao prijatelja, cenim njegovu pamet, ali to ne znači da podržavam sve što čini. On je moj prijatelj već osam godina i ne bih ga se odrekao ni po cenu da me spalite na Terazijskoj česmi. Dragoljub Markovic, sef surcinske mafije

al ga popušiše od gaučosa. e neka kad su se uskurčili

strumfe pozdravlja te zoazinjo

sad u zelji ide ovako... 5 U POLA ILI 7 U CIJELI............ SARAJEVO SAMPION

ha,sto si fanny..jebem te usta!!!

nek dobiju ovi ameri, izgube i od levata ali ih nije dosadno gledati ko ove evropske rep. p.s. zna li neko koliko je zeljo igro danas?