Kada je prije deset godina ustanovila zajedničku odbrambenu i sigurnosnu politku, namjera je Evropske unije bila da na mala vrata formira svojevrsnu "panevropsku vojsku" od pripadnika oružanih snaga svojih članica, koja bi brinula o sigurnosti Unije i bila spremna intervenirati u svijetu, piše Grant.
Međutim, ako se izuzmu relativno uspješne misije u Bosni i Hercegovini, Čadu, Istočnom Kongu i nedavno slanje sudaca na Kosovo, Unija u protekloj deceniji nije uspjela svijetu demonstrirati očekivanu vojnu sposobnost.
Budžeti za odbranu članica EU-a sve su manji, što je činjenica koja se ne smije zanemariti – pogotovo ako se uzme u obzir "osovina nestabilnosti" koja od istočne Evrope, preko zapadnog Balkana ide sve do Kavkaza i proteže se dalje na Bliski istok i do Sjeverne Afrike.
Evropska unija je, htjela to ili ne, okružena kriznim područjima; bilo kakvi nemiri ili novi rat u nekoj od tih regija mogao bi dovesti do nove humanitarne katastrofe i ugroziti evropske ekonomske i sigurnosne interese.
Zbog toga je neophodno, piše Grant u Financial Timesu, uz vodstvo najbogatijih evropskih država, a prije svega Velike Britanije, Njemačke i Francuske, formirati novo tijelo koje bi brinulo o evropskom sistemu odbrane, ali i bilo spremno djelotvorno intervenirati u drugim kriznim žarištima.
Time bi se spriječilo da čitava Unija postane "velika Švicarska" – mirna i prosperitetna, ali okrenuta sama sebi i nezainteresirana za krize i probleme u ostatku svijeta, piše Charles Grant.
