To je oslabilo vec skromne mogucnosti Palestinaca da se odupru pritiscima i napadima izraelskog okupatora. Ali, uprkos svemu, palestinski narod se i dalje odupire i bori na nacin zapocet krajem 1987. godine to je INTIFADA. (Preuzeto iz: Shukri B. Abed, «Arab-Israeli Conflict» , The Oxford Encyclopedia of the Modern Islamic World, J. L. Esposito (ed. in ch.), Vol. 1, 1995.)

Palestinci su poceli da se brane svim rasploživim sredstvima protiv jakog okupatora, ukljucujuci kamenje, pracke.... Palestinski narod još je jednom odlucio da preuzme rješenje problema u svoje ruke, ne cekajuci pomoc i rješenje sa strane, pa cak ni od PLO-a, njihovog nacionalnog simbola i po arapskom konsenzusu iz 1974. godine, jedinog politickog prestavnika Palestinaca. Izrael je u nastojanju da zaustavi taj otpor, pristupio još brutalnijim mjerama i nacinima od onih koji su korišteni protiv Palestinaca još od samog pocetka okupacije 1967. godine.

Tako je bar izgledalo do 9. decembra 1987. godine, kada je surova i teška situacija prouzrokovala erupciju pobuna (intifadah)protiv okupatorskih snaga u Palestini. Nakon diskriminacije koja je trajala više od dvadeset godina, zatvaranja desetina hiljada palestinskih muškaraca i žena, oduzimanja zemlje i gradnje jevrejskih naselja od strane jevrejske armije, Palestinci su poceli da dižu pobune –intifadah. Taj sociopoliticki pokušaj da se oslobodi okupirana teritorija predstavlja jednu

Teritorija okupirana ratom 1967. godine, po mišljenju ove (izraelske) vlade je dio Svete zemlje, ustvari njeno središte, te je ta zemlja ,po njihovom mišljenju, ,,oslobodena,, a ne ,,okupirana,, i zato ona treba i ubuduce ostati pod izraelskom kontrolom. Zbog svega toga Izrael je ponudio Palestincima koji žive na okupiranoj teritoriji dvije mogucnosti: 1) Ogranicenu autonomiju, ukoliko žele da ostanu živjeti na «izraelskoj teritoriji» 2) Preseljenje u Jordan gdje Palestinci, po mišljenju nekoliko «uvaženih Izraelaca», mogu osnovati palestinsku državu, jer vecinu stanovništva u Hašimitskom Kraljevstvu (Hashemite Kingdom) u Jordanu cine Palestinci. Da bi opravdali svoje prisustvo na okupiranoj teritoriji, brojna jevrejska naselja su izgradena duž cijele okupitane teritorije, i to uz pomoc izraelske vlade.

Surovo i teško stanje više od 1,5 miliona Palestinaca, koji su živjeli pod izraelskom okupacijom još od rata 1967. godine, utjecalo je na taj kompromisni trend ili pristanak na politicko rješenje, te suživot sa Jevrejima u Palestini. Ali se, u isto vrijeme, medu Izraelcima razvio protivnicki tabor koji se nije slagao sa idejama Palestinaca. U pocetku osnivanja izraelske države Arapi si bili okrivljivani zbog toga što nisu htjeli pregovarati o mirovnom sporazumu sa Jevrejima. Poslije rata 1967. godine Izraelci su poceli da se osjecaju sigurnije i bez bojazni od prijetnji jer su sebe smatrali vojnom velesilom na Bliskom istoku. Kada su 1977. godine desnicarske politicke stranke preuzele vlast u Izraelu, povecala se želja za manipulacijom okupirane zemlje. Slogan «zemlja za mir» bio je zamijenjen, pod vodstvom razlicitih izraelskih vlada (u periodu od 1977-1992.), drugim sloganom «mir za mir».

Širenje protivnickog trenda medu Izraelcima Prelazak u Tunis oznacio je pocetak kraja nastojanja Palestinaca da zaustave Izrael vojnim putem. Nemogucnost palestinskog gerilskog pokreta da vojno oslobodi makar dio Palestine uslovila je neminovan prelaz na pokušaj da se to ostvari politickim putem. O tom koraku vec ranije su razmišljali mnogi Palestinci i prije prelaska u Tunis. Vec 1974. godine palestinski intelektualci bliski vodi PLO-a Jaseru Arafatu napisali su nekoliko clanaka (u novinama) nagovještavajuci suglasnost dijela palestinskog vodstva o suživotu Palestinaca i Jevreja. Oni su najprije govorili o rješenju zasnovanom na sekularno-demokratskoj državi u kojoj bi obje strane, i Palestinci i Izraelci, mogle živjeti skupa. Izraelci su negativno reagovali na taj prijedlog, pa su Palestinci izložili novu ideju, prihvatljivu bar za dio Izraelaca, što je poznato kao «rješenje o dvije države».

Izraelski kontraudari na palestinske pozicije ugrozili su uslove za život u južnom Libanu, tako da su mnogi otišli u sjeverne djelove te zemlje u potrazi za smještajem i hranom, u zemlji porušenoj nakon civilnog rata 1975. godine. Time je pomoc Palestinaca iz Libana oslabila, a nakon invazije Izraela na južne djelove Libana (u julu 1982.godine, operacija Mir za Galileju), sve znacajne vojne snage Palestinaca u Libanu bile su uništene i otvorena je mogucnost zauzimanja Bejruta. To je bio prvi veci grad u arapskom svjetu koji je Izrael okupirao. Iako su se snage PLO-a osamdeset i dva dana borile protiv najjace armije Bliskog istoka (izraelske armije), na kraju su bile primorane na povlacenje, te premještanje vojne komande u jedan od gradova arapskog svjeta, a to je Tunis.

Sa 300.000 Palestinaca koji su živjeli u izbjeglickom kampu, slaba centralna vlast, te suosjecanje prema palestinskom problemu od strane nekoliko politickih i vjerskih pokreta, te i ostali uslovi u Libanu obezbijedili su povoljnu atmosferu za osnivanje palestinske vojne i socijalne infrastrukture. Kao odgovor na palestinske napade na Izrael, od kojih vecina nije imala veci vojni znacaj, Izrael je povremeno izvodio kontraudare (kao što je operacija na rijeci Litani, izvedena u martu 1978. godine) ili vece vojne akcije. U suradnji sa kršcanskim pokretom, pod vodtsvom Sa\'d Hadada i njegovog nasljednika Antuna Lahda, Izraelci su osnovali ,,sigurnosnu zonu,, u južnom Libanu, da bi zaštitili sjeverne djelove izraelske teritorije od ucestalih napada Palestinaca i naroda iz Libana koji su ih podržavali.

. Pripadnici Egipatskog islamskog džihada ubili su ga 4. oktobra 1981. godine. Proširivanje sukoba Od rata 1967. godine Palestinci su postali glavni borci za rješavanje palestinskog problema. Na politickoj sceni oni su uspostavili diplomatske odnose sa vecinom zemalja u svijetu, a na vojnoj, oni su izvodili gerilske napade sa teritorija arapskih zemalja koje su im to dozvoljavale (ili koje ih nisu mogle sprijeciti da to urade), najviše iz Jordana i Libana. U Jordanu, ipak, PLO je izgubio svoje baze vec u septembru 1970. godine tokom gradanskog rata, kojeg su zapoceli kralj i njemu lojalna vojska protiv palestinskih pokreta i organizacija. Tako je centar vojnih operacija prešao u Liban, na oslabljenu sjevernu granicu Izraela.

Takode je i Egipat, pod vodstvom Envera Sadata (1970-1981) išao u istom pravcu. Egipat je i dalje smatran, kako od lokalnog stanovništva, tako i Arapa iz drugih dražava, centrom arapskog svijeta, ali je sada arapska zajednica i panarabizam zadobio drugi oblik. Cak je i Oktobarski rat 1973. godine protiv izraelskih snaga na Sinaju i Golanskoj visoravni imao, prije svega, namjeru da dovede Egipat i Siriju u bolju poziciju za pregovore o politickom uredenju. Sadatovo putovanje u Jerusalem u novembru 1977. godine, te mirovni sporazum iz Kemp Dejvida (Camp David Accords), potpisan u septembru 1978. godine, koji je rezultirao prividnim hladnim primirjem izmedu Izraela i Egipta, samo su neki od Sadatovih poteza koje je povukao slijedeci svoje ideje. Sadatov glavni cilj bio je rješavanje ekonomskih problema, te je uvijek težio da ide korak ispred ostalih (arapskih država), što se može vidjeti i iz potpisivanja primirja sa Izraelom.

Rast lokalnog nacionalizma medu Arapima Poraz i nemoc Arapa poslužio je Palestincima kao znak da trebaju biti aktivniji, te da uzmu palestinski problem u svoje ruke. Tako je 1964. godine osnovan Palestinski oslobodilacki pokret (PLO - The Palestinian Liberation Organization). Taj pokret postepeno su priznavali Palestinci te arapske države i njihove vode. PLO je poraz Arapa iskoristila da sebe predstavi kao oslobodilacki pokret na složenoj arapskoj politickoj sceni, a svoje clanove kao glavne borce. Tako je arapski nazionalizam bio zamijenjen palestinskim nacionalizmom. Palestinsko pitanje, uprkos nastojanjima Jevreja i njihovih saveznika, ponovo je zauzelo centralno mjesto arapsko-izraelskog sukoba te ponovo postalo glavna tema politike Bliskog istoka. Arapske države nastavile su da rade zajedno, ali je vremenom osjecaj lokalnog nacionalizma (patriotizma) sve više rastao, tako da je to prevladalo arapski nacionalizam u citavom arapskom svijetu ukljucujuci i Palestinu.

Taj poraz, koji je postao poznat kao Šestodnevni rat ili Junski rat 1967. godine, bio je prekretnica u historiji Bliskog istoka. Za šest dana Jevreji su okupirali preostalih 20 posto palestinske teritorije, koja je tada bila pod kontrolom Jordana i Egipta (Zapadna obala, ukljucujuci istocnu stranu Jesrualema te Obalu Gaze). Izraelci su, takode, ponovo zauzeli poluostrvo Sinaj i dijelove sirijske teritorije poznate kao Golanska visoavan (Golan Heights), smatrajuci to vitalnom sigurnosnom zonom. Naser je preuzeo punu odgovornost za taj poraz i podnio je ostavku na mjesto predsjednika Egipta. Ali je, zbog velikog pritiska javnosti, ipak ostao na vlasti sve do smrti, 1970. godine.

Dok je arapski svijet izaražavao punu solidarnost i podršku Egiptu, Naser je iskoristio krizu da oživi Arape, kao i muslimanski svijet u borbi protiv kolonijalizma i cionizma. Iskrenost Naserove predanosti arapskom jedinstvu bila je testirana u maju 1967. godine, kada su sovjetski i sirijski reporteri izvještavali da Izrael masovno mobiliše trupe na granici sa Sirijom u pripremi da napadne tu zemlju. Naser, cije su trupe bile zauzete u žestokim bitkama u Jemenu, podržavajuci pobunjenicke snage, cuvši za te vijesti brzo je mobilisao ostatak armije i rasporedio ih na južnoj granici sa Izraelom. Jer, Naser je smatrao da agresija na bilo koju arapsku zemlje znaci i agresiju na Egipat. Trosedmicna vojna i politicka napetost pretvorila se u rat, koji je poceo ranu ujutro 5. juna 1967. godine, kada je Izrael napao i uništio zracne snage u Egiptu, Siriji i Iraku.

Od Rata za Suecki kanal do Junskog rata 1967. godine- Devet godina nakon prve borbe protiv Palestinaca i arapskih snaga Izrael je, zajedno sa Francuskom i Britanijom, porazio egipatsku vojsku u Sueckom ratu (oktobar-novembar 1956. godine), tokom kojeg su izraelske trupe zauzele Sinaj i Obalu Gaze (Gaza Strip). Jedan od razloga tog rata bila je nacionalizacija Sueckog kanala (26. jula 1956. godine) revolucijom državnih cinovnika, koja je zamalo ukinula monarhiju u Egiptu. Glavna licnost medu vodama revolucije bio je Džemal Abdun-Nasir, koji je postao predsjednik Egipta 1954. godine, kada zvanicno postaje i voda modernog arapskog nacionalizma, i to ostaje sve do smrti u septembru 1970. godine. Zacudujuce, ali Naserov vojni poraz u ratu 1956. godine ojacao ga je politicki i moralno, zbog toga što je UN osvajackoj armiji naredio da se povuce sa Sinaja, prvenstveno zbog zalaganja SAD-a i Rusije.

Krajem cetrdesetih i pocetkom pedesetih godina masovno doseljavanje Jevreja iz arapskih zemalja otvorilo je nove socijalne i demografske promjene u izrealskom društvu. Iako je postojala bojazan od arapskog ujedinjenja, brojne podrške Jevrejima sa svih strana svijeta pomogle su napretku i razvoju tehnologije, zemljoradnje i medicine te je Izrael uz razvijenu vojnu industriju, postao i jaka industrijska zemlja. Ali i uz sve to, Izreal je i dalje bio ovisan o pomoci zapadnih sila (Francuske, Britanije i UN-a), te je nastojao da razvije vlastiti odbrambeni sistem, ukljucujuci i nuklearno naoružanje.