Nisam htio da fotografišem svakodnevni život u Šutki, što je većini fotografa interesantno samim tim jer je riječ o stereotipnom viđenju Roma. Tokom dana sam se družio sa glumcima, posjećujući njihove domove, ali bez fotoaparata.
Naučio sam dosta o romskoj kulturi bez da sam plašio ljude sa fotoaparatom. Kada smo se zbližili kao ljudi, moj fotoaparat im nije bio strano tijelo i više me nisu doživljavali kao fotografa.
U Šutki inače postoje dva romska teatra, a ja sam za snimanje odabrao onaj koji se uglavnom čine mladi i nepoznati glumci bez ikakvog glumačkog obrazovanja.
Imali su nekoliko predstava uprkos veoma lošim uslovima za rad i stalnoj diskriminaciji koja ih prati. Ovi mladi ljudi inače rade dosta toga da bi preživjeli, a gluma je stvar čistog entuzijazma i ljubavi.
Imao sam srećui da uzpoznam režiserka Sanelu Emin koja je profesionalna glumica iz Šutke gdje i danas živi. Ona je okupila svoje komšije i prijatelje koji su zainteresovani za teatar i sa njima pokrenula čitavu priču.
U kreaciji predstava, scenarij je samo baza na koju svaki glumac može unijeti nešto svoje. Više životno. Nažalost, njihove probe nisu stalne jer nemaju odgovarajuće uslove za rad.
Svoje probe održavaju u Osnovnoj školi u Šutki u sali za tjelesni odgoj u kojoj je veoma hladno i koja prokišnjava sa samo jednim svjetlom u uglu, praktično u polumraku. Finalne probe i predstava su na kraju odigrane u Nacionanom teatru Makedonije.
Sve uoči predstave je bilo veoma tužno jer nisu imali dovoljno vremena za generalnu probu, a tehničko osoblje Teatra nije bilo tu, a oni koji su bili prisutni jednostavno nisu bili od pomoći, Ipak, najtužnije od svega je to što su predstavu došli gledati samo Romi, dok su ostali stanovnici Skoplja bojkotovali.
Naziv predstave je Progres i u predstavi je na jedan angažiran način predstavljen odnos u romskoj porodici.
Više fotografija možete pogledati na ovom linku.
