Dahan, koji je i napisao scenario sa Isabelle Sobelman, rastura na djeliće nevjerovatni i melodramatični život Edith Piaf, a zatim ga sastavlja u mozaik koji odgovara njegovoj viziji pjevačice. Dahan vidi život pjevačice kao fantaziju u kojoj nema granica između života i umjetnosti i gdje čuda idu zajedno sa tragedijom i tugom.
Film je pomalo haotičan, ali na način na koji je život Edith Piaf bio haotičan.
"La Vie en rose" sa svojom kombinacijom uklete romanse i priče o legendarnoj samodestruktivnoj heroini, cilja na ogroman broj internacionalne publike.
Zahvaljujući nevjerovatno hrabroj glumi Marion Cotillard, čija svaka gesta i scena pjevanja vjerno oslikava Piaf, film bi trebao dobro proći kod odrasle publike. Kritika će biti podijeljena oko režije, naročito njenih podsvjesnih konotacija, ali će upravo ta Cotillardova režija i romantično uvjerenje koje vlada u filmu da se nesreća može pretvoriti u umjetnost, dovesti do uspjeha filma, naročito kod ženske populacije.
Piaf je živjela do svoje 47. godine, tako da film počinje sa njenim spektakularnim kolapsom, gdje njeno tijelo izgleda mnogo starije zbog posljedica artritisa, te korištenja droga i alkohola. Potom se priča vraća na divlje ulice Pariza tokom Prvog svjetskog rata, kada Edith Piaf biva odbačena od vlastite majke (Clotilde Courau), te kada je prostitutka iz bakinog bordela (Emmanuelle Seigner) odgaja kao vlastitu kćerku.
Edith je bilo suđeno da uđe u šoubiznis, sa majkom uličnom pjevačicom, ocem (Jean-Paul Rouve) pijanim cirkuskim akrobatom i bakom u vlastitom biznisu zabave. Dahan prati emocije, a ne hronologiju života Edith Piaf, krečući se između djetinjstva i starijih godina (bar njenih starijih godina), te dana slave u Parizu i New Yorku.
Brojni poznati prijatelji i ljubavnici se samo kratko spominju, a fokus je ostavljen za njenu ljubav sa bokserskim prvakom Marcelom Cerdanom (Jean-Pierre Martins). Ovdje se priča malo usporava. Dahan naglašava da je Marcel ljubav Edithinog života, a njegova pogibija u avionskoj nesreći je skoro potpuno slomi.
Treba još spomenuti fenomenalnu scenografiju Oliviera Raouxa, muziku Christophera Gunninga, i očaravajuće pjesme Edith Piaf.
