KOLUMNA / Zid je srušen! Živjeli novi zidovi!

Čega se ja sjećam iz tog perioda? Snimaka ljudi koji stoje na zidu i onih koji ga krampovima uništavaju uz opšte oduševljenje prisutnih. Vladala je prava euforija, a meni se nimalo nije sviđalo što se nama toliko mrske Švabe raduju. I još? Sjećam se Rumuna koji su mahali zastavama na kojima je umjesto grba stajala – rupa. Potom je sa karte svijeta nestao Sovjetski Savez, ali i SFRJ i to taman kada sam naučila da njena skraćenica znači – Socijalistička Federativna Republika Jugoslavija.

U narednim godinama naučiću još mnogo toga: da je zajebano kad vam se baka zove Radosava, a djed Refik; svih deset božijih zapovijesti, u školi, na obaveznom času vjeronauke; da naložim vatru; da se veš može oprati i pomoću pepela...Ukratko sve što će mi u kasnijem životu biti od izuzetne važnosti

Danas, dvadeset godina od pada Berlinskog zida, ponosna sam vlasnica francuske boravišne dozvole. Zahvaljujući njoj bez problema prelazim CheckPoint Charlie - granični prelaz Bregana - zid između Slovenije i Hrvatske, Evropske Unije i ostatka svijeta. Sa urednim ausvajzom cirkulišem kako mi se ćefne slobodnom i jedinstvenom Evropom, istom onom Evropom koja iz dana u dan učvšćuje svoje bedeme u borbi protiv ilegalnih imigranata. One koje uhvate, posebnim čarter letovima otpremaju prema zemlji porijekla, kao što je slučaj Francuske koja se nastoji riješiti Avganistanaca sa „neregularnim boravištem“, procjenjujući da iako je zemlja u ratu, povratak ne predstavlja nikakvu opasnost po njihov život.

Patrole obalne straže presreću brodove sa ilegalnim imigrantima koji se morskim putem, nastoje domoći evropskog tla, a lik poput predsjednika Britanske nacionalne partije, Nik Grifin, koji je nedavno čak imao priliku da gostuje u udarnom terminu na BBC-u, mišljenja je da te brodove jednostavno treba potapati, a brodolomnicima, humano, baciti pojaseve za spašavanje. I problem riješen.

Sreća, moji su papiri u savršenom redu, a kao što mi je rekao moj bivši školski drug, Senegalac, ja sam em žena, em bjelkinja, pa ne moram strahovati da će me policija zaustavljati na svakom koraku i legitimisati bez ikakvog naročitog razloga. Moja integracija u veliku evopsku porodicu može proći bez problema.

Ofelija, Njemica koja živi u Parizu, priča mi o zidovima koji su i nakon rušenja onog u Berlinu ostale među ljudima i u njihovim glavama. „Zida više nema, ali razlike između nas, Istočnih i Zapadnih Njemaca su očite, i to ne samo u ekonomskom pogledu. Istočni Njemci uporno pokušavaju da uhvate korak sa Zapadnima. Mnogi smatraju da nije ni bilo ujedinjenja, već da se desila aneksija Istočne Njemačke od strane Zapadne. Najbolji primjer za to je da svemu što pripada prošlosti Istočne Njemačke, prijeti uništenje i zaborav – bivša palata Demokratske Republike Njemačke je srušena, promjenjena su imena ulica, u školama se i ne izučava njena istorija...Uostalom, Istočni Njemci su ti koji su željeli ujedinjenje, a danas su prilično razočarani, čime se i objašnjava veliki broj onih koji osjećaju nostalgiju prema starim vremenima, naročito oni koji su rođeni i odrasli u starom sistemu“.