Kada zvijezde 150 puta veće od našeg Sunca eksplodiraju one stvore najsjajniji izvor svjetlosti, a potom oslobode količinu energije koju Sunce proizvede za cijelog svog 10 milijardi dugog života.
Ako se možete snaći sa velikim brojevima, eksplozija tih zvijezda jednaka je eksploziji atomske bombe od deset triliona triliona milijardi megatona.
Te eksplozije nose naziv hipernove, a generišu visoko-energetsku radijaciju koja se zove GRB što je skraćenica za "gamma-ray bursts" ili eksplozija gama zraka. Astronomi smatraju da su te zrake najmoćnija svjetlosna pojava u svemiru. Smatra se da su GRB-ovi toliko snažni da imaju sposobnost sterilizacije svemira.
Mnogi optimistični naučnici smatraju da nismo sami u univerzumu. Ukoliko je to tačno, isti ti naučnici se pitaju zbog čega do sada nismo stupili u kontakt sa "malim zelenim"?
GRB je možda odgovor na to pitanje – smrtonosne zrake imaju mogućnost "prženja" površina planeta. Ukoliko se na nekoj planeti razvio život, vrlo vjerovatno je da ga više nema ukoliko je snop GRB-a došao do njene površine.
Snažna radijacija eksplozije hipernove može trajati jednu sekundu, nekoliko minuta ili čak nekoliko sati. Hipernova je u biti puno veća verzija supernove – eksplozija koja se desi kada masivna zvijezda na kraju svoga života implodira u sebe pod pritiskom vlastite gravitacije.
GRB supernove možemo detektovati na udaljenosti od oko 100 svjetlosnih godina. S druge strane, hipernove proizvode GRB koji možemo detektovani na čak 1.000 svjetlosnih godina udaljenosti.
Sa Zemlje dnevno detektujemo po jedan GRB, a u našoj galaksiji se nije desio niti jedan od kada je naša civilizacija stekla mogućnost praćenja ovih pojava.
